Το σύνδρομο της "ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας":

Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: « είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…».
Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή:
«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος - ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.
Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους.
Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα.

Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας σαν πρίγκιπες, που στα δύσκολα δραπετεύουν

«H Κουρούνα με το νου της εμαγείρευε το φάβα»…Από όλες τις παροιμίες που μου έχει πει η γιαγιά μου αυτή νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στην εποχή που ζούμε. Με τους πολλούς «επαναστάτες» χωρίς την επανάσταση.
Γιατί πιο εύκολο είναι απλώς να ρίχνουμε το ανάθεμα, να ψέγουμε αυτούς που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, να κάνουμε την επανάσταση της πολυθρόνας χωρίς καμία ενδοσκόπηση και αυτογνωσία. Για να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Έλληνες πρωθυπουργοί: Ένας στις ταβέρνες, άλλος ντρέπεται για κόμμα, ο 3ος τουρίστας

Αυτό είναι το σύστημα…
Το ανέκδοτο είναι κλασικό. Πάει ο γιος στον μπαμπά και του λέει: πατέρα είμαι γκέι. Τι είσαι παιδί μου; Γκέι. Γκέι είσαι; Ναι. Έχεις πόρσε; Όχι. Έχεις σπίτι στο Κολωνάκι; Όχι. Τότε παιδί μου δεν είσαι γκέι, λέει ο πατέρας. Τι είμαι; Πουσ…άρα!
Η κυνική «ομολογία» του παραδείγματος κρύβει μέσα της την κοινωνική διαστρωμάτωση της ιδιαιτερότητας, που ισχύει και στην περίπτωση της παραβατικότητας. Πρόκειται για μία παραδοχή της πικρής αλήθειας πως δεν είναι όλοι ίσοι. Στις μεταξύ τους σχέσεις και ενώπιον των νόμων.

Αγορές και Οίκοι (ανοχής)

Όπως γνωρίζουμε, στην κρίση που μαστίζει τις χώρες του Νότου η Ελλάδα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Η βασική εντύπωση που καλλιεργούν τα ΜΜΕ είναι ότι οι Ευρωπαίοι είναι κακοί εκμεταλλευτές και μας φέρονται σκληρά. Από την άλλη, όλοι αυτοί που ικανοποιούνται να ενστερνίζονται παρόμοιες απόψεις είναι και με την Ευρώπη και με το ευρώ, και γενικότερα με την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τη μια, η Ευρώπη είναι καλή και πρέπει να είμαστε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι μάς εκμεταλλεύονται και μας εξωθούν στην εξαθλίωση.

Το απόλυτο θράσος!!!

Αυτό το πολιτικό σύστημα, που έστησε νέα και καινούργια “κρατικοδίαιτα” οικονομικά τζάκια, εξοντώνοντας τα παλιά, με ένα δίκτυο κρατικοδίαιτων ΜΜΕ και κρατικοδίαιτης πνευματικής “ελίτ”, μετά από την κατάντια στην οποία μας οδήγησε ζητά και πάλι την ψήφο μας!!!Είναι το απόλυτο θράσος, να διεκδικούν να μας κυβερνήσουν εκ νέου -ακόμα και ως συγκυβέρνηση-, δεν τούς ενδιαφέρει το σχήμα(!), αρκεί να διαχειριστούν ξανά την εξουσία, να συνεχίσουν την αθλιότητα του πελατειακού κράτους, τα σκάνδαλα, την διάλυση του κράτους, να ξαναδιαχειριστούν τόν “ιδρώτα” των Ελλήνων φορολογουμένων, και κυρίως, να μας “ξανασώσουν” από τη χρεοκοπία, ξαναδανειζόμενοι και χρεόνωντας για πολλοστή φορά τούς Έλληνες πολίτες.

Άλλο βούρτσα άλλο… πτώχευση

Βίωσα την πτώχευση της Πολωνίας λέει το σουπερ στο κανάλι όπου ο γνωστός δημοσκόπος Γεράκης περιγράφει πώς έζησε την πτώχευση στην Πολώνια
Με πολύ γλαφυρό τρόπο, σχεδόν συγκινημένος περιγράφει πως στα ράφια, όταν ήταν μικρός φοιτητής, υπήρχε μόνο κρασί και ξύδι
.
Η εκπομπή συμπάσχει με τον κ Γερακη και η επιχειρηματολογία της πτώχευσης αναπαράγεται τις επόμενες μέρες όπως και το άρθρο του Αλβανού δημοσιογράφου που έλεγε τα ίδια για την Αλβανία
Η μικρή λεπτομέρεια βεβαία είναι πως η Πολώνια δεν πτώχευσε. Ο κύριος Γεράκης περιγράφει την φτώχεια και την ταυτίζει (γιατί άραγε) με την στάση πληρωμών. Είναι δηλαδή σαν να λέμε πως το μνημόνιο (όχι το γνωστό) αλλά αυτό που υπέγραψε η Αιθιοπία με την Ερυθραία ήταν η αιτία για την φτώχεια της Αιθιοπίας και το λοιμό.
Ποιο μνημόνιο; Κανένα, δεν υπήρξε ποτέ, απλώς επεκτείνουμε τη λογική Γεράκη.
ΥΓ. Και για να λέμε ολόκληρη την αλήθεια η οποία μάλλον πια δεν αρέσει στον κ. Γεράκη, όσα περιγράφει στο βίντεο είναι η φτώχεια του καθεστώτος Γερουζέλσκι (όχι πτώχευση ξαναλέμε), του οποίου υπότροφος ήταν ο ίδιος στο πανεπιστήμιο της Πολωνίας. Τα λειψά τρόφιμα λοιπόν ήταν τα τρόφιμα με τα οποία τον τάιζε δωρεάν ωστόσο ο Γερουζέλσκι και το καθεστώς του.
ΕΚΔΟΡΟΣΦΑΓΕΥΣ

Μια Σουηδέζα δημοσιογράφος στη χώρα του Γιώργου Παπανδρέου

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών).

Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.

Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση.

Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.

Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα».

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;

Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.

Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.

Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.

Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.

Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες.

Ο λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.

Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.

Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.

Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.

Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.

Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;

Κάισα Έκις Έκμαν

Αν ήξεραν οι φτωχοί την χλιδή των πλουσίων θα είχαν επαναστατήσει (;)

Πλατεία Συντάγματος, πλατεία Ομόνοιας, οδός Αιόλου, οδός Αθηνάς , οδός Σταδίου, παντού μεγάλα και φανταχτερά καταστήματα με τις βιτρίνες τους στολισμένες.
Ακριβώς κάτω από τις βιτρίνες, τόσο κοντά στα επώνυμα και γεμάτα φινέτσα προϊόντα, οι άστεγοι και οι κατατρεγμένοι χαλάνε την εικόνα της αρμονίας και της επιχειρούμενης αποχαύνωσης.
Άνθρωποι σε χάρτινα στρώματα με μισή κουβέρτα, στην καλύτερη περίπτωση, για σκέπασμα και στέγη συγχρόνως.
Κοντά στις 650 χιλιάδες οι άνεργοι που είναι εγγεγραμμένοι στις λίστες του ΟΑΕΔ και με τη φτώχια να έχει μπει στα σπίτια και τις ψυχές του 40% των Ελλήνων, είναι φανερό πως το «κόμμα» των νεόπτωχων χτυπάει αυτοδυναμία ενώ παράλληλα η συσσώρευση πλούτου και η αχαλίνωτη χλιδή «χτυπάει κόκκινο».
Την ίδια στιγμή υπάρχουν σπίτια που στο παιδικό δωμάτιο έχουν ενυδρείο με …. καρχαρίες, διαθέτουν παιδική τουαλέτα με τζακούζι και για τον κανακάρη της οικογένειας είναι σταθμευμένα στο γκαράζ ….. 90 (ενενήντα) αυτοκίνητα.
Κάθε αυτοκίνητο κοστίζει όσο και το οικογενειακό εισόδημα μιας μεσαίας, από οικονομική άποψη, οικογένειας.
Δηλαδή, οι ζωές 90 οικογενειών, χωράνε σε ένα γκαράζ. Άλλες τόσες θα βρίσκονται στοιβαγμένες στην ντουλάπα με τα ρούχα, άλλες τόσες στην αποθήκη παπουτσιών, πολύ περισσότερες στις θήκες των κοσμημάτων και ασύγκριτα πιο πολλές στις τραπεζικές θυρίδες και στα βιβλιάρια καταθέσεων.
Η δε κυρία του σπιτιού, που μπορεί να φημίζεται για τα φιλανθρωπικά της αισθήματα, ξοδεύει 5.000 ευρώ για μια κρέμα ειδική για την αναδόμηση των βλεφάρων, και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για τις σκηνοθετικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις του κανακάρη της.
Για τον εβδομαδιαίο ανεφοδιασμό του σκάφους της οικογένειας ξοδεύονται 50 με 70 χιλιάδες ευρώ ώστε να καλύπτονται και τα πιο απαιτητικά γούστα των μελλοντικών καλεσμένων που περιλαμβάνουν καλλιτέχνες, ηθοποιούς , υπουργούς, τραγουδιστές, μόδιστρους και λοιπές αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Τόση χλιδή και τόση πλεονεξία δίπλα σε τόση δυστυχία και τόση ανέχεια.
Λες και μπορεί ένας άνθρωπος να οδηγεί ταυτόχρονα 90 αυτοκίνητα, να μένει σε 10 σπίτια και να καταναλώνει τόνους τροφίμων.
Οι παραπάνω συμπεριφορές έρχονται να επιβεβαιώσουν την αλαζονεία και τη ματαιοδοξία που κυριαρχεί στα μυαλά και τις πρακτικές όλων αυτών που δεν ξέρουν, κυριολεκτικά, πόσο πλούτο έχουν.
Θυμίζει τη συμπεριφορά μιας άλλης πολύ πλούσιας κληρονόμου η οποία, καθισμένη στην ιδιωτική της παραλία, άκουσε την αναγγελία της ώρας στο ραδιόφωνο και διαπίστωσε ότι δεν ταυτιζόταν με την ένδειξη του ολόχρυσου ρολογιού της. Η άμεση αντίδρασή της ήταν να πετάξει το ρολόι στη θάλασσα, αρνούμενη να δεχτεί το γεγονός ότι το σύμπαν δεν είναι συγχρονισμένο μαζί της. Και αφού δεν μπορούσε να καταστρέψει το σύμπαν, κατάστρεψε το ρολόι που της θύμισε ότι ίσως υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορεί να εξουσιάζει, όπως είναι ο χρόνος.
Αν οι φτωχοί του κόσμου μπορούσαν να φανταστούν πόσο πολύς πλούτος βρίσκεται σε τόσο λίγους ανθρώπους θα είχαν σίγουρα επαναστατήσει.
Όμως, δυστυχώς, η υπεύθυνη δημοσιογραφία και η υπεύθυνη ενημέρωση δεν συμπεριλαμβάνουν τέτοιου είδους ενοχλητικές ειδήσεις, χαλάνε τη διάθεση των αφεντικών.

xrkyrgiakis@yahoo.gr

Ευρωπαπαρδέλες

Ο γιος, στα εικοσιπέντε εδώ και λίγες μέρες, άντρας πια αποφάσισε να περάσει τις γιορτές και να υποδεχτεί τη νέα χρονιά με τους φίλους του (και με τις φίλες του, ελπίζω). Η κόρη, στα εικοσιένα, κοτζάμ γυναίκα πια, αποφάσισε να περάσει τις γιορτές και να υποδεχτεί τη νέα χρονιά στο χιονισμένο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά και, κυρίως, με τις φίλες της (άντε και με τους φίλους της) εκεί. Εμείς, στο εικοστό πέμπτο έτος του συζυγικού βίου, και μη ξέροντας αν η τρόικα θα μας επιτρέψει και 26ο, είπαμε να γιορτάσουμε αυτές τις μέρες κατά πως τραβάει η ψυχή μας και το ρίξαμε στη μελέτη. Ο περιοδικός Τύπος, στις γιορτές, μας ενημέρωνε λεπτομερώς για «φανταστικές» νύχτες σε «ονειρεμένες» αίθουσες, με «ονειρεμένη» μουσική και «ονειρεμένες» γεύσεις «πατροπαράδοτων», απολύτως Ελληνικών, εδεσμάτων, όπως μεταφέρω κατά γράμμα:«Τριαντάφυλλο σολομού μπαλίκ σε ζεστό μπλινί με ξινή κρέμα και χαβιάρι οσιέτρ, καπουτσίνο αγκινάρας με τρούφα και λαβράκι μαρινέ, πράσινο ριζότο με φρέσκο αστακό, κλείνοντας με κρεμ μπριλέ φραγκοστάφυλο και κρέπα σοκολάτας με μους βαλρόνα σε βελουτέ μπανάνας!» Επειδή αυτά μου ήταν τόσο ακατανόητα, όσο και τα Γρεβενιώτικα στην αρχή της σταδιοδρομίας μου ως γαμπρός στα Γρεβενά, γύρισα σελίδα αναζητώντας πιο σαφείς εκδοχές δείπνου. «Το εορταστικό gala…», σε άλλη «ονειρεμένη» αίθουσα ξενοδοχείου, «…θα επενδυθεί μουσικά με μελωδίες άρπας... Ξεκινάτε με τη γευστική συμφωνία αστακού με χαβιάρι, κονσομέ τρυφερής βοδινής ουράς(!!!) και ραβιόλια γεμιστά με φουα γκρα, σορμπέ τρούφας, άγριο ελάφι με κολοκύθα και καραμελωμένα φύλλα αντίβ (που δεν τρώει ούτε το άγριο ελάφι!).» Ή «Το προσούτο Πάρμας σε μπασκέτα παρμεζάνας με ρόκα και ντοματίνια με σος βινεγκρέτ και μπαλσάμικο θα διαδεχτούν οι γαρίδες με σος αμερικέν σε φωλιά ζυμαρικών, σορμπέ λεμονιού με βότκα, πεσκανδρίτσα belle meuniere με παπαρδέλες λαχανικών.»
Όσο διάβαζα τις προτεινόμενες -από έλληνες μαγείρους- δειπνοσυνθέσεις, τόσο μου ερχόταν στο νου η εικόνα κλαρινίστα, βιρτουόζου μεν, που παίζει όμως το όργανό του στην TV μασκαρεμένος πότε σε Ινδό, πότε σε Ζορό, πότε σε ταπετσαρία οίκου ανοχής, πότε σε Άρχοντα των Δακτυλιδιών και πότε σε όλα αυτά μαζί, ενώ φούντωνε μέσα μου η απορία, μέχρι που μου βγήκε φωναχτά: «Βρε αγάπη μου, στη Θεσσαλονίκη κατοικούν Μακεδόνες, Πόντιοι, Βλάχοι, Πελοποννήσιοι, Ρουμελιώτες, Σμυρνιοί, Κρητικοί, Θράκες, και άλλοι Ελληνάρες, ποιος, στην ευχή, θα πάει να φάει τις Ευρωπαπαρδέλες αυτές υπό τους ήχους άρπας(!); Μήπως όλοι έγιναν ξαφνικά Ευρωπαίοι; «Έτσι νομίζουν» απάντησε η συμβία «αμ έπρεπε να παρακολουθείς τα σαραντατρία σήριαλ των σεφ την τηλεόραση» και σήκωσε το τηλέφωνο. «Μάνα, ετοίμασε την πρασόπιτα, το πρασογούρουνο, το νιβατό, τα πέτουρα και την αλευριά, πάρε το χύμα μοσχόμαυρο και βάλε τον Πετρολούκα να κελαηδάει. Ερχόμαστε.».Καλές γιορτές και ας κρατήσουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο 2020. Μέχρι τότε έχει ο θεός…

Wikileaks: τυχαίο; Δεν νομίζω!

Η αποκάλυψη του αμερικανικού διπλωματικού ταχυδρομείου μέσω του ιστότοπου του Wikileaks ήταν μια χρήσιμη δημοσιογραφική υπηρεσία. Τα ψυχολογικά πορτραίτα των «μεγάλων» του κόσμου, οι πιπεράτες πληροφορίες, αλλά και οι πολιτικές εκτιμήσεις των συντακτών αναμφίβολα έχουν μιαν αυταξία. Τα κρυμμένα γεγονότα που αποκαλύπτονται, έχουν επίσης μια πολύ σημαντική αξία. Η διαδικασία της αποκάλυψης εξάλλου είναι το «παιδί» της διαφάνειας, που με τη σειρά της είναι το συμπλήρωμα του δημοκρατικού ελέγχου. Και στην καρδιά αυτής της αλληλουχίας των διαδικασιών βρίσκεται η δημοσιογραφία – ο σκαπανέας στην αναζήτηση των κρυμμένων μυστικών και η πλατφόρμα δημοσιοποίησής τους. Ωστόσο, είναι όλα τόσο «αθώα»;

Η ύπαρξη και η λειτουργία του Wikileaks συνοδεύεται από ένα μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας –ποιός τους δίνει τι, ποιός ελέγχει τι, ποιός αναρτά στον ιστότοπο τι και με ποιά σειρά, είναι μερικά εύλογα ερωτήματα που ο καθένας μας μπορεί να θέσει. Οι ίδιοι διαβεβαιώνουν ότι περνούν το υλικό τους από ένα έλεγχο ακρίβειας, ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση ανέφεραν πως παρενέβησαν για να διαγράψουν ονόματα προσώπων, η δημοσιοποίηση των οποίων θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή τους. Είναι έτσι; Κι αν στη διάρκεια της «χειρουργικής επέμβασης» του πρωτογενούς υλικού, κρίθηκε απαραίτητη η αφαίρεση και άλλων κρίσιμων στοιχείων, τι απέγινε; Και ποιός μπορεί ποτέ να μας εγγυηθεί, ότι έγινε έτσι και δεν έγινε αλλιώς;

Κανείς. Η απάντηση των υπεύθυνων του ιστότοπου επ΄αυτού, προφανώς θα ήταν ότι η αξιολόγηση του υλικού γίνεται υπ΄ευθύνη του χρήστη – ο καθένας μας με άλλα λόγια αξιολογεί και συγκρατεί από ό,τι διαβάζει, αυτά που θεωρεί σοβαρά και αξιόπιστα. Μπορεί όμως ο μέσος αναγνώστης να κάνει έρευνα γύρω από ένα δημοσίευμα, για να αποκτήσει τεκμηριωμένη άποψη; Μήπως αποστολή της δημοσιογραφίας δεν είναι επίσης η προσφορά «μασημένης τροφής» στο κοινό, δεν είναι δηλαδή δική μας δουλειά η επεξεργασία της πληροφορίας, η ανάληψη της ευθύνης στον έλεγχο των πληροφοριών, με άλλα λόγια η επωνυμία; Πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι μια χύδην διαδικασία αποκάλυψης που κρύβεται πίσω απ΄την κουκούλα της ανωνυμίας, δεδομένου μάλιστα ότι αυτά τα δύο πάνε πακέτο – η «είδηση» βγαίνει στο φώς και η «πηγή» μένει στο σκοτάδι;

Οι αποκαλύψεις του Wikileaks εμφανώς είναι αμερικανοκεντρικές – φωτίζουν δηλαδή την αμερικανική οπτική και την αμερικανική παρέμβαση στον κόσμο – ενώ, όπως βάσιμα καταγγέλει η Τουρκία, κατά κανένα τρόπο δεν θίγεται το Ισραήλ. Ο Μπ.Νετανιάχου δήλωσε την ανακούφισή του τις προάλλες, καθώς «καμία ζημιά» δεν προκλήθηκε για το Ισραήλ από τη δημοσιοποίηση των διαρροών, ενώ έτερος Ισραηλινός κυβερνητικός παράγοντας ανωνύμως υπέδειξε στο Γαλλικό πρακτορείο πως – αντίθετα – όλες σχεδόν οι Μεσανατολικές χώρες «απεδείχθη» ότι παρακινούν τις ΗΠΑ «περισσότερο απ΄το Ισραήλ», να αναλάβει στρατιωτική δράση εναντίον του Ιράν... Τούτη η διακριτική μεταχείριση σημαίνει άραγε κάτι, ή πρόκειται για ένα συμπτωματικό γεγονός; Και γιατί ο ιστότοπος έχει πρόσβαση μόνο στο διπλωματικό ταχυδρομείο του State Department και όχι σε αυτό του Foreign Office, ή του Ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών λόγου χάρη; Και αντίστροφα: αν οι «πηγές» του ιστότοπου του προμήθευσαν υλικό που προέρχεται από το FBI, πρέπει το Wikileaks να αυτοσυγκρατηθεί και να μην αναρτήσει το υλικό του, επειδή ακριβώς οι αποκαλύψεις αποτελούν «μέρος» της αλήθειας και ως αποσπασματικό στοιχείο μπορεί τελικά να παραποιούν τη συνολική εικόνα;

Είναι προφανές, ότι τα ερωτήματα αυτά δεν απαντώνται. Άλλωστε, τα πάντα στη ζωή είναι σχετικά – βεβαιότητα δίνει μόνον ο θάνατος. Τα πάντα στη ζωή είναι επίσης αποτέλεσμα μιας αυθαιρεσίας – αλλιώς θα υπήρχε ακινησία. Οι αποκαλύψεις του Wikileaks επομένως έχουν την αξία της μαρτυρίας, αποτελούν υλικό για περαιτέρω διερεύνηση και δίνουν μια βάση δημοσιογραφικής έρευνας. Αν για παράδειγμα έχει ξεσηκωθεί σάλος για την ανάπτυξη της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, μολονότι («αποκαλύπτεται») υπάρχουν εδώ και δεκαετίες αμερικανικά πυρηνικά όπλα στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Τουρκία, ίσως και την Ιταλία, το θέμα είναι σοβαρό και χρειάζεται εξακρίβωση. Με άλλα λόγια, το μήνυμα, το δίδαγμα που φωταγωγούν οι αποκαλύψεις του Wikileaks είναι η προτροπή στη δυσπιστία. Ο ενημερωμένος πολίτης δεν μπορεί νάναι άλλος από τον δύσπιστο πολίτη, τον κριτικό αναγνώστη και τον απαιτητικό καταναλωτή υπηρεσιών. Γιατί, σε έναν κόσμο σύνθετο και πολύπλοκο, η «αλήθεια» δεν βγαίνει στο φώς επειδή κάποιος τράβηξε το πάπλωμα, ούτε η αλήθεια ταυτίζεται με την ακριτομύθεια.

«Χωρίς παραδάκι δεν γίνεται τίποτα» στην πλούσια Γερμανία...

Στη Γερμανία δυο εκατομμύρια παιδιά ζουν επισήμως στο όριο της φτώχειας. Το θέατρο Grips στο Βερολίνο αναδεικνύει το θέμα με τον δικό του τρόπο και ανεβάζει την παράσταση «Χωρίς παραδάκι δεν γίνεται τίποτα».

Δυο μεγάλα στρογγυλά μάτια και ένα πλατύ χαμόγελο χαρακτηρίζουν τη Ζυλί. Η αγαπημένη της ασχολία είναι να παρατηρεί τους ανθρώπους και να τους διηγείται ιστορίες που τους κάνουν να σκεφθούν. Την ώρα της παρατήρησης την συνάντησε και ο συνομήλικος της Λούκας.


Δεν φαίνεται καταρχάς η επαφή να είναι και πολύ θερμή, αλλά σιγά-σιγά γίνονται φίλοι, παρά το γεγονός ότι προέρχονται από πολύ διαφορετικές οικογένειες. Ο Λούκας έχει πολλά και μοντέρνα παιχνίδια, δεκάδες DVD, η μαμά του μαγειρεύει και είναι διαρκώς στο σπίτι. Η Ζυλί αντίθετα μένει με τον αδελφό της και τη μητέρα τους, η οποία έχει μια κακοπληρωμένη δουλειά και πρέπει να λείπει διαρκώς από το σπίτι. Και όταν έρχεται συνήθως τρώνε κατεψυγμένη πίτσα την οποία ζεσταίνουνε.

Τα παιδάκια που έχουν έρθει να παρακολουθήσουν αυτή την πρωινή παράσταση στο θέατρο Grips του Βερολίνου καταλαβαίνουν αμέσως περί τίνος πρόκειται. «Χωρίς παραδάκι δεν γίνεται τίποτα» είναι ο τίτλος και το νόημα της παράστασης. Οι νεαροί θεατές φαίνονται πολύ ευχαριστημένοι με τα τραγούδια και τους διαλόγους. Όσο για την ουσία την κατανοούν απολύτως. Ο Αντρέας Σβαρτζ πάει στην 6η δημοτικού και λέει: «Το θέμα της φτώχειας μας απασχολεί και εμάς. Μερικά παιδιά παίρνουν χρήματα από τις υπηρεσίες για να αγοράσουν βιβλία άρα μας απασχολεί και εμάς τα παιδιά».

Η παράσταση για τους φτωχούς φέρνει χρήμα στο θέατρο


Επιστροφή στη σκηνή. Ο αδελφός της Ζυλί βρήκε το δικό του τρόπο για να βοηθήσει την οικογένεια που έχει διαρκώς οικονομικά προβλήματα. Κλέβει ποδήλατα. Δεν τολμάει βέβαια να το πει στους δικούς του. Λέει απλά ότι δουλεύει σε ένα ποδηλατάδικο. Κρίμα μόνο που η Ζυλί παίζοντας το αγαπημένο της παιχνίδι, να παρατηρεί τους ανθρώπους μαζί με τον καινούργιο της φίλο τον Λούκας, ανακαλύπτουν την αλήθεια.

Η Ζυλί τα χάνει. Δεν μπορεί να το πιστέψει και ούτε βέβαια να πάει να τον καταγγείλει στην αστυνομία. Από την άλλη έρχεται και ο δάσκαλος στο σπίτι. Την ψάχνει γιατί κάνει όλο κοπάνες. Δεν θέλει να πηγαίνει στο σχολείο γιατί τα άλλα παιδιά την κοροϊδεύουν, επειδή είναι φτωχή.

Σε καμία άλλη γερμανική πόλη δεν υπάρχει τόση πολύ παιδική φτώχεια, όπως στο Βερολίνο. Ένα στα τρία παιδιά. Η παράσταση πάντως «Χωρίς παραδάκι δεν γίνεται τίποτα» φέρνει χρήμα στο θέατρο. Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί για αυτό το μήνα.


Wojcik Nadine / Μαρία Ρηγούτσου

Ραγδαία αύξηση νέων αστέγων στην Ελλάδα

Αστεγος δολοφόνησε άστεγο για μια «καβάτζα» στο κέντρο της Αθήνας, δηλαδή το πρόχειρο «κατάλυμα» από χαρτόκουτα και πλαστικά σε κάποιο απόμερο σημείο του δημόσιου χώρου. Θύμα, ο Ιβάν Ιβάνοφ, μετανάστης από τη Βουλγαρία, καθηγητής στη χώρα του. Δεν κατάφερε να φτιάξει τη ζωή του στην Ελλάδα, έμπλεξε με το ποτό και κατέληξε στον δρόμο. Πέθανε στο νοσοκομείο μετά τον καβγά, στις 27 Σεπτεμβρίου. «Ερχόταν συχνά σ' εμάς, έπαιζε σκάκι με τους Ρώσους, καθώς ήξερε τη γλώσσα τους. Ηταν ήσυχος και καλός», σχολιάζει η νοσηλεύτρια του προγράμματος αστέγων της ΜΚΟ «Κλίμακα» Εφη Σταματογιαννοπούλου.

Σύμφωνα με την ίδια, το πρόβλημα των αστέγων, που έρχεται στην επικαιρότητα συνήθως έπειτα από ανάλογα περιστατικά, λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις. Οπως περιγράφει, τα αιτήματα από νέους αστέγους έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Δεν πρόκειται μόνο για μετανάστες, αλλά και για Ελληνες που έχασαν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα σπίτι. Οι αριθμοί θα πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τα περσινά δεδομένα (7.720 πανελλαδικά, σύμφωνα με την καταγραφή του υπουργείου Υγείας το 2009, 20.000 συνολικά, με 5.000 να κοιμούνται στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, κατά τις εκτιμήσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων). «Εκτός από τη ραγδαία αύξηση όσων προσέρχονται για βοήθεια στις υπηρεσίες μας, άστεγους, νεόπτωχους, διαπιστώνουμε και ουσιαστική αλλαγή στο προφίλ τους», αναφέρει ο αντιδήμαρχος Αθηναίων Ελ. Σκιαδάς και εξηγεί: «Είναι άνθρωποι, νέοι ή λίγο πριν από τη σύνταξη, που έχασαν τη δουλειά τους, χαμηλά αμειβόμενοι, που δεν τα βγάζουν πέρα. Χρειάζεται κοινωνική πανστρατιά για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που έρχεται».

«Λίστες» νεοαστέγων
«Τον τελευταίο καιρό δεχόμαστε τουλάχιστον δύο αιτήματα την εβδομάδα από Ελληνες άστεγους. Αυτή την εβδομάδα πήραμε τους φακέλους δύο Ελλήνων που δούλευαν ως τεχνίτες σε εργοστάσια, 35 και 45 ετών. Δεν μπορούν να βρουν δουλειά για μήνες από τότε που απολύθηκαν. Δεν πρόκειται για άτομα που έχουν κάποιο άλλο πρόβλημα, όπως ασθένειες ή εξαρτήσεις. Ο ένας μάλιστα ούτε καν καπνίζει», αποκαλύπτει η κ. Σταματογιαννοπούλου. Στις «λίστες» της Κλίμακας υπάρχει πλήθος Ελλήνων νεοαστέγων, όπως μια Ελληνίδα καθαρίστρια που ζει στον δρόμο, ένας άντρας που δουλεύει ως μοντέλο και κοιμάται στα παγκάκια, πολλοί ναυτικοί κ. ά. Ολοι άνεργοι.

Σταθερά «στέκια» τους, τα δεκάδες ερειπωμένα κτίρια του κέντρου, αλλά και γωνιές στην πλατεία Κλαυθμώνος, απέναντι από τον Σταθμό Λαρίσης, στην Αιόλου και σε τουλάχιστον 250 διαφορετικά σημεία των Αθηνών. Συνήθως οι άστεγοι περνούν την ημέρα τους αναζητώντας τροφή και μέρος για να κοιμηθούν. Τρώνε σε συσσίτια φιλανθρωπικών φορέων, παίρνουν τα περισσεύματα από τα τρόφιμα εστιατορίων ή από τα σκουπίδια.

«Η οικονομική κατάσταση της χώρας παίζει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση των αστέγων. Κάποιοι από αυτούς έχουν σπίτι, αλλά δεν έχουν χρήματα για να φάνε ή να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Αλλοι χάνουν το σπίτι τους, αρχικά μένουν σε συγγενείς ή φίλους και τελικά καταλήγουν στον δρόμο», σχολιάζει η Αντα Αλαμάνου, συντονίστρια του προγράμματος αστέγων της ΜΚΟ «Κλίμακα». Οπως τονίζει, είναι σημαντικό οι άστεγοι να στηριχθούν και να επανενταχθούν άμεσα γιατί όσο περνάει ο καιρός, η περιθωριοποίησή τους είναι λιγότερο αναστρέψιμη. Οι άστεγοι, αναφέρει, δεν αναγνωρίζονται από το κράτος ως ειδική κοινωνική ομάδα, όπως οι ανάπηροι, γεγονός που τους στερεί τα αντίστοιχα επιδόματα.

Αυτή την περίοδο συγκεντρώνονται υπογραφές ευρωβουλευτών με πρωτοβουλία πέντε από αυτούς και την υποστήριξη της FEANTSA (ευρωπαϊκή ομοσπονδία οργανώσεων που εργάζονται με τους άστεγους). «Σηματοδοτεί την ανάγκη υιοθέτησης πολιτικών σε ευρωπαϊκό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που επεκτείνεται από τους αστέγους του δρόμου και σε άλλες κατηγορίες του πληθυσμού που υποστεγάζονται ή διαβιούν σε μη ικανοποιητικές συνθήκες στέγασης» επισημαίνει στην «Κ» η κ. Βάσω Αγκαθίδου, συνεργάτιδα της ΜΚΟ «ΑΡΣΙΣ» και μέλος Δ. Σ. της FEANTSA.

Eurostat για Ελλάδα Πάνω από ένας στους δύο άντρες ζει με τους γονείς του

Πάνω από ένας στους δύο άνδρες (55,7%) και πάνω από μία στις τρεις γυναίκες (35,9%) στην Ελλάδα, ηλικίας 25 έως 34 ετών, εξακολουθούσαν, με βάση στοιχεία του 2008, να κατοικούν με τουλάχιστον έναν από τους γονείς τους, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες. Στους «27» τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 32% για τους άνδρες και 19,6% για τις γυναίκες.

    Εξάλλου, σε ότι αφορά στις ηλικίες 18 έως 24 ετών από τα στοιχεία της Eurostat προκύπτει ότι στην Ελλάδα το 84,4% των ανδρών (81,5% στους «27») και το 67,7% των γυναικών (71% στους «27») εξακολουθούσαν να κατοικούν στο σπίτι των γονιών τους.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=359405&dt=08/10/2010#ixzz11nEPdoul

Ούτε διαγωνισμός του ΑΣΕΠ να ήταν!!

Εχει νόημα να κρίνει και να κατακρίνει κανείς το νέο Big Brother; Και ναι, και όχι. Ναι, γιατί πόσο να αγνοήσεις από υπεροψία, κούραση ή αδιαφορία το γεγονός ότι διαγκωνίστηκαν 5.000 υποψήφιοι (σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) για μια από τις 14 θέσεις στο απόλυτο τηλεοπτικό υποπροϊόν; Οχι, γιατί οτιδήποτε γράφεται λειτουργεί ως έμμεση διαφήμιση.

Οφείλουμε, επίσης, να αναρωτηθούμε πόσο μας απειλούν τα ριάλιτι σε καιρούς έντονης ψυχικής δυσανεξίας, κοινωνικού αναβρασμού και οικονομικής δυσπραγίας. Και όμως· η μικρή ελληνική αγορά μπορεί ακόμα να ντύνεται ακριβά, να τρέφεται ακριβότερα και να καθηλώνεται (είτε για να απολαύσει είτε για να χλευάσει) από θεάματα trash αισθητικής και άποψης.

Θα ήταν πολύ βολική απάντηση ότι η αθρόα προσέλευση αγοριών και κοριτσιών για να εκτεθούν σε αυτό το εξευτελιστικό τσίρκο οφείλεται σε οικονομικούς λόγους. Ασφαλώς τα 200.000 ευρώ του νικητή (;) είναι εξαιρετικά ελκυστικά. Ομως, ότι η ανέχεια οδηγεί τους ανθρώπους αυτούς στην εκπόρνευση είναι μάλλον πολύ φτωχή ερμηνεία.

Αν προκαλεί ανησυχία η, κατ’ αρχήν, τηλεθέαση και το αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον (5.000 υποψήφιοι ούτε σε προκήρυξη του ΑΣΕΠ δεν ανταποκρίνονται) είναι ότι παρά τις επικριτικές ριπές που δέχεται σχεδόν καθημερινά η «κοινωνία του θεάματος» παραμένει ισχυρή και διαρκώς ανατροφοδοτούμενη. Οι οικονομικοί λόγοι είναι η μια πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με την (τηλεοπτική) έλλειψη αντίπαλου δέους. Οι εξαιρέσεις εκπομπών και σταθμών δεν εξισορροπούν τη δυναμική του χυλού.

Κάθε τόσο Τζούλιες και Ελίνες ξεπροβάλλουν και συζητιούνται ευρύτατα, είτε ως φαινόμενα των καιρών είτε ως κατασκευές της εποχής ή ως προσοδοφόρες επιχειρήσεις. Οπως και να ’χει, συζητιούνται. Αναδύονται από την ανωνυμία, θαυμάζονται ή λοιδορούνται - δεν έχει σημασία. Βρίσκουν τρόπους να υπάρχουν ως αναγνωρίσιμα πρόσωπα έστω και με αμφιλεγόμενα ή μηδενικά προσόντα. Το όριο είναι τα πίξελ που τοποθετούνται στα επίμαχα σημεία.

Η «άλλη τηλεόραση», που δεν ανεβάζει την αδρεναλίνη, θέλει χρόνο και επιμονή για να αντιπαρατεθεί στο εύκολο και παρασιτικό. Χρειάζεται γερό εκπαιδευτικό προσανατολισμό που να οξύνει το κριτήριο της επιλογής και να οδηγεί στην εκπομπή εκείνη η οποία μπορεί να συντροφεύσει, να προτείνει, να κεντρίσει επιθυμίες και φαντασία. Οχι εύκολα και ωμά. Αλλά πλουραλιστικά, εκκεντρικά. Να βοηθάει στην οργανωμένη γνώση και έκφραση. Να ενημερώνει προστατεύοντας τον διάλογο, ενεργοποιώντας την κρίση, καλλιεργώντας την κοινωνικότητα. Οταν αναδιατάσσονται συνεχώς το ιδιωτικό και το δημόσιο, και το ένα εισβάλλει μέσα στο άλλο, η ασάφεια που προκύπτει θολώνει την πραγματικότητα, κακοποιεί την αμεσότητα.

Το τηλεοπτικό τοπίο έχει πάψει να μας αιφνιδιάζει, είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Μέσα σε αυτήν την απάθεια ευδοκιμούν κυρίως ψώνια και δράματα.

Τα παιδιά που δεν ήθελε κανείς!

 ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΕΣ ΜΕΡΕΣ άκουσα µια είδηση από αξιόπιστο κανάλι κι αξιόπιστη συνάδελφο: «Λόγω της οικονοµικής κρίσης, 30.000 παιδάκια επιστρέφονται από οικογένειες πίσω στο ρώσικο ίδρυµα απ’ όπου τα πήρανε».

Μέχρι εδώ µιλάµε για τραγωδία… Η τραγωδία των παρεξηγήσεων, όµως, έγκειται στο ότι η κατά τα άλλα καλή συνάδελφος (όντως έχει κάνει από ελάχιστα έως µηδενικά φάουλ στην καριέρα της) επαναλάµβανε µετά βδελυγµίας κάθε τρεις και λίγο:

- Είναι φοβερό να επιστρέφονται πίσω τα υιοθετηµένα παιδιά σαν να είναι πακέτα!

ΟΠΑ, ΠΑΙΔΙΑ! Οπα, έλα να σοβαρευτούµε λίγο όλοι µαζί. Εντάξει, τις συνηθίσαµε τις ειδήσεις που πάνε άκλαυτες (είτε επειδή δεν τις διασταυρώσαµε, είτε επειδή δεν κάναµε σωστό ρεπορτάζ). Αλλά να πιάνουµε στο στόµα µας έναν θεσµό όπως η υιοθεσία και να του ρίχνουµε δέκα τόνους λάσπης, έτσι στο χαλαρό, ε, αυτό πια δεν το θέλει ούτε κι ο Θεός! Κυριολεκτώ: ούτε κι ο Θεός!

Γιατί η είδηση είναι και παραπλανητική και άκρως επικίνδυνη: Γιατί η πάσα αλήθεια (της) αφορά στην αναδοχή κι όχι στην υιοθεσία. Δηλαδή, κύριοι «συνάδελφοι» που δεν ξέρετε πού πάν’ τα τέσσερα:

«Αναδοχή» σηµαίνει ότι κάποια οικογένεια παίρνει ένα επίδοµα από το κράτος και για ένα άλφα χρονικό διάστηµα φιλοξενεί κάποια παιδιά - για να αποφευχθεί ο ιδρυµατισµός τους. Σαφώς, σαφέστατα οι ανάδοχες οικογένειες επιτελούν λειτούργηµα, όταν βλέπουν µε αγάπη και υπευθυνότητα τον ρόλο τους. Αλλά είναι α-νά-δο-χες! Τα παιδιά µαζί τους θα µείνουν µέχρι να υιοθετηθούν. Και τότε, µόνο τότε, να αποκτήσουν τη δική τους οικογένεια!

Τα οικονοµικά βοηθήµατα που κόπηκαν, λοιπόν, αφορούν την αναδοχή. Και τα παιδιά που επέστρεψαν µαζικά στα ιδρύµατα της Ρωσίας  δεν είχαν υιοθετηθεί ποτέ κι από κανέναν.

Συγκεκριµένα, όπως γράφει µια φίλη (το όνοµά της στη διάθεση της εφηµερίδας και όλα τα σχετικά): «Οι θετές οικογένειες έχουν αποκτήσει ένα παιδί µε υιοθεσία, το οποίο πλέον φέρει το επίθετό τους και είναι ισότιµο µέλος της οικογένειας όπως θα ήταν αν είχε γεννηθεί από αυτούς. Δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα βιολογικό παιδί.

Αντιθέτως, οι ανάδοχες οικογένειες είναι οικογένειες που φιλοξενούν παιδιά των ιδρυµάτων και πληρώνονται από τα ιδρύµατα ή το κράτος για όσο καιρό διαρκεί αυτή η φιλοξενία.

Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των ανάδοχων παιδιών επιστρέφουν στα ιδρύµατα ή στους βιολογικούς γονείς ύστερα από κάποιο διάστηµα, αφού αυτή ακριβώς είναι και η έννοια της αναδοχής: να προσφέρεις στο παιδί µια ζωή µακριά από το ίδρυµα µέχρι να λυθεί το πρόβληµα που υπάρχει (π.χ. γονείς σε απεξάρτηση), γνωρίζοντας από την αρχή ότι δεν είσαι η µάνα του και ότι η υποχρέωσή σου είναι απλά να το φροντίζεις για όσο διάστηµα χρειάζεται ή µπορείς».

Δεν ξέρω αν µπορείτε να κατανοήσετε την οργή µου! Πόσο ελεεινή, πόσο ανήθικη είναι αυτή η παραπληροφόρηση. Πόσο πληγώνει τα εκατοµµύρια θετών οικογενειών και τα παιδιά τους, όταν περνάει το µήνυµα ότι είναι τέτοια τέρατα! Εκτός αν υπάρχουν ακόµα άνθρωποι που πιστεύουν ότι αγαπάς περισσότερο το παιδί που έφερες στον κόσµο από το παιδί που ανάστησες, που µεγάλωσε, που έκλαψε, γέλασες και ξενύχτισες µαζί του! Αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, να το κοιτάξουν αυτό: το πρόβληµα δεν είναι δικό µας, δικό τους είναι!

ΤΟ ΘΕΜΑ της υιοθεσίας είναι τεράστιο, είναι ευαίσθητο και σίγουρα δεν εξαντλείται µε λίγες παραγράφους σε µια εφηµερίδα! Οµως σας παρακαλώ, διαδώστε την αλήθεια! Σας παρακαλώ, ενηµερωθείτε, διαβάστε, µάθετε, πληροφορηθείτε, δείτε τι γίνεται στο απέναντι, στο διπλανό ή στο δικό σας σπίτι.

Και κύριοι συνάδελφοι, στις λεπτές ισορροπίες χρειάζεται προσεχτικά τεντωµένο σκοινί! Το «γράφουµε κι όποιον πάρει ο Χάρος» πολύ θα µε υποχρεώσετε να το αναλώνετε σε πιο λάιτ θεµατολογία. Να το αφήνετε µακριά από τις ανθρώπινες ψυχές και τον πόνο που µπορείτε να προκαλέσετε! Ο δηµοσιογράφος πρώτα ενηµερώνεται και µετά ενηµερώνει! Το αντίθετο – και συγγνώµη για τη βαριά κουβέντα, αλλά λέω να µην την πάρω πίσω – είναι εγκληµατικό! Συνεννοηθήκαµε ή ακόµα;