Τα παιδιά δεν σας ανήκουν, οδηγίες για ευαίσθητους γονείς και ονειροπόλα παιδιά!

H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή. Μην ακρωτηριάζετε ψυχικά το παιδί σας γιατί μόνο εκείνο μπορεί να βρει το σωστό μονοπάτι που οδηγεί στην διάπλαση της ψυχής του. Δεν πρέπει να προσπαθείτε να ελέγχετε τα παιδιά σας και να τα περιορίζετε σχεδιάζοντας το μέλλον τους, γιατί η αβεβαιότητα είναι πρώτος νόμος της δημιουργίας.
Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σύμπαν παίζεται συνεχώς ένα ουράνιο παιχνίδι, στο οποίο όλα είναι δυνατά, και ένα ελεύθερο πνεύμα ανά πάσα στιγμή έχει μπροστά του άπειρες επιλογές. Μήπως τα ξεχάσατε όλα αυτά μεγαλώνοντας ή μήπως δεν σας δόθηκε η ευκαιρία να τα μάθετε ποτέ;

Αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, και μην προβάλετε πάνω τους τις δικές σας προσδοκίες, γιατί δεν είναι κτήματά σας. Μην χάσετε τη μεγάλη ευκαιρία να συνεισφέρετε στην χαρά της δημιουργίας, δίνοντας στα παιδιά σας το δικαίωμα να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους. Μην γίνετε εχθροί των παιδιών σας, γιατί, όπως λέει και ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran, στο ποίημά του Τα Παιδιά: «Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, Είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της.

Η τραγωδία ως άλλη καθημερινότητα

Η φράση μιας Ολλανδής μητέρας που έχασε τον νεαρό γιο της στο μαλαισιανό Μπόινγκ είναι καθοριστική: «Πρέπει να βρω έναν τρόπο να συνεχίσω να ζω», είπε με πνιγμένη από τον πόνο φωνή. Αυτός ο Ιούλιος που διανύουμε είναι από τους πιο αιματοβαμμένους.
Οι νεκροί στη Γάζα πλησίαζαν χθες βράδυ τους 600, οι Ισραηλινοί που έχουν σκοτωθεί είναι μέχρι στιγμής 27, το Μπόινγκ 777 που κατερρίφθη στην Ανατολική Ουκρανία άφησε πίσω του 298 θύματα, ένα νέο ναυάγιο στη Λαμπεντούζα μετράει, προς το παρόν, 180 πνιγμένους μετανάστες – ορισμένοι πέθαναν από ασφυξία στα αμπάρια.
Ο Ομπάμα ζήτησε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, εδώ και δύο ημέρες, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν το ίδιο, ο υπαρχηγός της Χαμάς δηλώνει ανυποχώρητος («ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι η Γάζα έχει αποφασίσει να θέσει τέρμα στον αποκλεισμό της με το αίμα της και τον ηρωισμό της»), ο υπουργός Επικοινωνιών του Ισραήλ εμφανίζεται επίσης αδιάλλακτος («δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για εκεχειρία»).

Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά που δε μορφώνονται κανονικά

Πώς θα ήταν αν το παιδί σου αποφάσιζε να αφήσει το σχολείο για να βοηθήσει την οικογένεια να μαζέψει χρήματα για να γλιτώσει από τον βραχνά των χρεών;
Εσύ τι θα του έλεγες; Και εν τέλει, πώς λειτουργεί ο γονιός εκείνος που ρίχνει το παιδί του στην εργασία από την τρυφερή ηλικία της εφηβείας;
"Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά, που αν και γεννιούνται κανονικά, δε μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά, ούτ' ερωτεύονται κανονικά", λέει ο στίχος.
Όσο κι αν θέλουμε να κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα, όσο κι αν θέλουμε να προσποιηθούμε ότι μπορούμε να αντέξουμε μέχρι το πέρας της κρίσης, όσο κι αν προσπαθούμε εν τέλει να μην γκρινιάζουμε και να μεμψιμοιρούμε, η πραγματικότητα είναι σκληρή, βρίσκεται δίπλα μας και πρέπει να την κοιτάμε στα μάτια.

«Τα παιδιά μας τα έχουν όλα αλλά είναι πιο λυπημένα από τα Ελληνόπουλα»

«Τα παιδιά και οι νέοι στη Γερμανία τα έχουν όλα εκτός από ένα: καλή διάθεση. Οι νέοι στην Ισπανία και την Ελλάδα, από την άλλη, είναι πιο ευτυχισμένοι, λέει μια έρευνα της UNICEF», διαπιστώνει, σαστισμένη σχεδόν, η γερμανική εφημερίδα προσπαθώντας να καταλάβει πού οφείλεται η διαφορά.
Όλα είναι υπέροχα: H νέα διεθνής μελέτη της UNICEF για τα παιδιά της ΕΕ δείχνει ότι η συμπεριφορά των γερμανόπουλων είναι υποδειγματική. Έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο, εδώ και τρία χρόνια καπνίζουν λιγότερο, έχουν λιγότερες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και πλέον η βία και οι ξυλοδαρμοί είναι κάτω από το μέσο όρο σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Επιπλέον το κράτος είναι συνεπές ως προς τις υποχρεώσεις προς τη γερμανική νεολαία.

Ο Ινδός, το πείραμα και η τρύπα στον τοίχο

Φετινός νικητής του βραβείου TED 2013 είναι ο Σουγκάτα Μίτρα. Το έπαθλο είναι ένα εκατομμύριο δολάρια, καθώς και η υλικοτεχνική υποστήριξη της κοινότητας του TED για την πραγματοποίηση της προσπάθειάς του. Στόχος του Σουγκάτα Μίτρα είναι «να δημιουργήσει ένα ηλεκτρονικό σχολείο». Ένα πρωτότυπο πείραμα γνώσης, όπου τα παιδιά θα μπορούν να μαθαίνουν το ένα από το άλλο αλλά και από καθηγητές ανά τον κόσμο, συνδεδεμένους στο internet.
Ο Σουγκάτα, μας είπε στην ομιλία του, πως - όταν ήταν καθηγητής πληροφορικής και προγραμματισμού στην Ινδία - του έκανε εντύπωση ότι οι γονείς του κολεγίου στο οποίο δίδασκε, καμαρώναν πόσο έξυπνα ήταν τα παιδιά τους και πόσο καλά χειριζόταν τον υπολογιστή. Αναρωτήθηκε, λοιπόν, «μόνο τα παιδιά των πλουσίων είναι έξυπνα;» Δίπλα ακριβώς από το κολέγιο υπήρχε μια φτωχογειτονιά με αγράμματα παιδιά. Και έτσι ο Σουγκάτα σκέφτηκε να κάνει το πείραμα της τρύπας. Άνοιξε μια τρύπα στον τοίχο του κολεγίου και εγκατέστησε έναν υπολογιστή με σύνδεση στο internet και ένα προστατευτικό τζάμι. Εγκατέστησε ένα ποντίκι και μια κάμερα. Τα παιδιά της φτωχογειτονιάς τον ρώτησαν «τι είναι αυτό;» και ο Σουγκάτα τους είπε «δεν ξέρω». «Μπορούμε να το ακουμπήσουμε;», τον ρώτησαν. «Μόνο άμα θέλετε», τους απάντησε και έφυγε χωρίς καμία άλλη εξήγηση.

Οι Άρχοντες των Μυγών

Το μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Γκόλντιγκ “Ο άρχοντας των μυγών”, που εκδόθηκε το 1954, είναι μια αλληγορία για την ανθρώπινη φύση και την αντιπαράθεση ατομικού και κοινού συμφέροντος. Το ακατοίκητο νησί που περιγράφει ο Γκόλντιγκ μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων 35 χρόνων: τα παιδιά έχουν εγκαταλειφθεί χωρίς ενήλικες και προσπαθούν να κυβερνηθούν – με καταστροφικά αποτελέσματα. Το βιβλίο περιγράφει τη βύθιση στη βαρβαρότητα: παιδιά “καλών” οικογενειών (ποιες είναι άραγε οι “κακές” οικογένειες;), με σχολική μόρφωση και μουσικές αναζητήσεις, παλινδρομούν σε πρωτόγονη κατάσταση.

Μια κοινωνία φαίνεται αν είναι γερασμένη, όχι από τους γέρους της. Αλλά από τους νέους της.

Δεν μπορείς εύκολα να μιλήσεις για τη βία των ανθρώπων. Γιατί πρέπει να μιλήσεις για ζωές. Χαμένες ζωές. Καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές. Ούτε οι πιο δικοί τους άνθρωποι δεν μπορούν να τις ερμηνεύσουν. Πολύ λιγότερο η τηλεοπτική ψυχολογία και η κοινωνιολογία του ταμπλόιντ.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, όμως, είναι να μιλήσουμε για τον τρόπο που η κοινωνία δέχεται τη βία, την αναπαράγει, τη νομιμοποιεί, τη χρησιμοποιεί, την αθωώνει, την κάνει κοινότοπη. Λένε ότι η Ελλάδα δεν ξεπέρασε ποτέ την παράδοση της βίας, δεν έκλεισε ποτέ τη ρωγμή του Εμφυλίου. Με αποτέλεσμα οι γενιές να αλλάζουν και η βία να παραμένει πάντα παρούσα, οικείος τρόπος επίλυσης των κοινωνικών και πολιτικών διαφορών.

Καληνύχτα Μαργαρίτα...

Της Χριστιάννας Λούπα

Στο νεκροθάλαμο του νοσοκομείου Γ. Γεννηματάς στη Θεσσαλονίκη, μία σορός παρέμεινε στα αζήτητα επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Η σορός ενός παιδιού. Όχι από τα δικά μας! Από τ’ άλλα… Εκείνα που σηκώνουν στους ώμους τους τις αμαρτίες του κόσμου…
Η αστυνομία, σε συνεργασία με τις βουλγαρικές αρχές, κατάφερε τελικά να βρει τα πραγματικά στοιχεία του 11χρονου κοριτσιού, το οποίο, όπως αποκαλύφθηκε, ήταν βουλγαρικής καταγωγής και λεγόταν  Μαργαρίτα Νικόλοβα. Μόλις γεννήθηκε, οι γονείς της την εγκατέλειψαν στους παππούδες της. Πριν πεθάνει ο παππούς, ωστόσο, είχε φροντίσει να βγάλει πλαστό διαβατήριο στη μικρή, έναντι αμοιβής.

Η κρίση μέσα από τα μάτια των μαθητών

Ένα ακόμα δημοσίευμα σχετικά με την Ελλάδα και την οικονομική κρίση φιλοξενείται σήμερα στην εφημερίδα Guardian. Αυτή τη φορά ο βρετανικός τύπος επέλεξε να εστίασε στον τρόπο που τα παιδιά ηλικίας 12- 13 ετών βιώνουν την κατάσταση που επικρατεί στη χώρας μας.Με το πώς βιώνουν την Ελληνική κρίση μαθητές Γυμνασίου αναφέρετε ρεπορτάζ του Jon Henley του Βρετανικού Guardian. Αφορμή η εργασία που έβαλε η καθηγήτρια Αγγλικών Κατερίνα Ποσειδών που εργάζεται σε δημόσιο σχολείο των Αθηνών

Ανήλικοι «τρομοκράτες», εξιλαστήρια θύματα στη Λάρισα

Tη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων Λάρισας πιθανόν να έχει πάρει την απόφασή του. Μπορεί να έχει αναβάλει, να έχει αθωώσει, να έχει καταδικάσει. Θα έχει, όμως, στο εδώλιό του κατηγορούμενους ως τρομοκράτες ένδεκα εφήβους, που συμμετείχαν, μαζί με χιλιάδες άλλους συνομηλίκους τους σε ολόκληρη την χώρα, στις πορείες διαμαρτυρίας που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Με δεδομένη την τελεσίδικη απαλλαγή των ενηλίκων συγκατηγορουμένων τους και την δυσκολία εξατομίκευσης της ποινικής ευθύνης σε μαζικές κινητοποιήσεις, πολύ φοβάμαι πως η δίκη αυτή γίνεται, για να λειτουργήσουν οι ανήλικοι αυτοί ως εξιλαστήρια θύματα για προληπτικούς και μόνο λόγους.
Μ΄άλλα λόγια, ένδεκα νέοι βρίσκονται κατηγορούμενοι ως τρομοκράτες «για παραδειγματισμό». Ο στόχος επιτεύχθηκε. Και στόχος δεν ήταν η καταδίκη τους, αλλά η κατηγορία τους. Το να μαθαίνουν οι άλλοι έφηβοι –και οι γονείς τους- ότι παιδιά της γενιάς τους βρέθηκαν κατηγορούμενα ως τρομοκράτες είναι αρκετό. Η μαμά-Πολιτεία θέλει να το σκεφτούν καλά αν θα συμμετέχουν στην επόμενη έκρηξη κοινωνικής οργής.

Η στρατηγική του φόβου
Την ίδια ώρα ετοιμάζεται το έδαφος για τον επόμενο παραδειγματισμό: Η κυβέρνηση, αντί να καταργήσει, όπως υποσχέθηκε προεκλογικά, τον «κουκουλονόμο» 3772/2009, επέλεξε να περάσει, μέσα στον Αύγουστο και χωρίς ουσιαστική δημόσια διαβούλευση, τον νόμο 3875/2010, που διευρύνει πέρα από κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας τα όρια του αξιοποίνου αντίστοιχων πράξεων και γίνεται καταστροφικό εργαλείο στα χέρια όποιου δικαστή επιλέξει στο μέλλον ανάλογη «παραδειγματική τιμωρία».
Με το νέο νόμο, οποιαδήποτε συμμετοχή σε δημόσια διαμαρτυρία, η οποία τυχόν εκτραπεί σε τέλεση αξιόποινων πράξεων, μπορεί να στοιχειοθετήσει κατηγορία για τρομοκρατία. Και η λέξη «τρομοκρατία» έχει βαρύνουσα σημασία. Δεν είναι ένα απλό κακούργημα, είναι πολιτικό, ένα κακούργημα που στρέφεται, στη συνείδηση των πολλών, κατά της Δημοκρατίας και φορτίζει ισοδύναμα τις πράξεις ενός νεαρού διαδηλωτή με αυτές των εκτελεστών της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ο «τρόμος» είναι μια λέξη που απευθύνεται στο θυμικό, και δη στο συλλογικό θυμικό. Δεν είναι έννοια ορθολογική, άρα πολιτική, αλλά μια έννοια που διεγείρει το φόβο στην κοινωνία. Ο τρόμος της τρομοκρατίας πατάει πάνω στον φόβο της κοινωνίας. Κι επιτελεί μια μαγική λειτουργία: φέρνει τον κοινωνικό φόβο σε ανταγωνιστική θέση με την κοινωνική αγανάκτηση.
Σε συνθήκες επίτασης της κοινωνικής αδικίας, το μοναδικό αντίδοτο της εξουσίας, για να μην εκραγεί η δικαιολογημένη κοινωνική αγανάκτηση, είναι ο φόβος: ο φόβος για τη ζωή, ο φόβος για το μέλλον, ο φόβος απέναντι στο νόμο, ο φόβος για την ανατροπή της όποιας κοινωνικής δομής.
Οι νέοι, όμως, που η αλαζονεία της ηλικίας τους δεν είναι γόνιμο έδαφος για το φόβο, γιατί έχουν άγνοια κινδύνου, μιας και δεν έχουν παρελθόν για να συγκρίνουν με το μέλλον τους, είναι αστάθμητος παράγοντας για την συντήρηση του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Και μάλιστα ενός συστήματος που δεν αφήνει πλέον παρά ελάχιστους ικανοποιημένους. Για την έσχατη αυτοπροστασία του, το σύστημα αυτό κρέμασε πάνω απ’ τα κεφάλια μιας ολόκληρης γενιάς μια νέα κατηγορία:  αυτήν του τρομοκράτη. Κατηγορία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο από τις διωκτικές, αλλά και από τις δικαστικές αρχές κατά το δοκούν, με πολιτικά και όχι νομικά κριτήρια: ως απειλή της απαξιωτικής τιμωρίας σε απλούς (και όχι ποινικούς) εκφραστές της κοινωνικής αγανάκτησης.

Η αγανάκτηση είναι απελευθερωτική
Οι νέοι, όμως, πάντα αποζητούν έναν δίκαιο στόχο, ένα όραμα, που να προβάλλει στα μάτια τους με όρους δικαιοσύνης. Πού θα διοχετεύσουν οι νέοι την ορμή της ηλικίας τους; Και τι άλλο μπορούν να εκφράσουν στις παρούσες κοινωνικές συνθήκες, παρά την αγανάκτησή τους για τον κόσμο που τους παραδίδουμε;
Αφού εμείς βολευτήκαμε, εξασφαλίσαμε τις δουλίτσες μας που κατέφαγαν το μέλλον των παιδιών μας, τις κατ’ αποκλειστικότητα συντάξεις μας, τα δάνεια, τα σπίτια, τα οικόπεδα και τα αυτοκίνητά μας, δεν αφήσαμε στα παιδιά μας ούτε καν καθαρό αέρα να αναπνεύσουν και καθαρό νερό να πιούν, ούτε καν χρόνο να σκεφτούν ή να χαρούν την εφηβεία τους. Τους μαθαίνουμε να δουλεύουν. Να δουλεύουν ασταμάτητα και μηχανικά, χωρίς κριτική σκέψη –μ’ αυτήν δεν περνάς στο πανεπιστήμιο.
Αυτοί οι νέοι, όμως, που τόσο απαξιώνουμε, ήταν εκείνοι που, δυο χρόνια πριν, σχεδόν προφητικά εξεγέρθηκαν απέναντι σ’ αυτό που ζούμε σήμερα. Κεντρικό σύνθημα της διαμαρτυρίας τους ήταν «στις τράπεζες λεφτά και στα παιδιά σας σφαίρες». Είδαν αυτό που μόλις είχε έρθει και προσπάθησαν να μας αφυπνίσουν. Με τον δικό τους τρόπο, έστω και με ακρότητες. Τους νέους αυτούς δεν πρέπει να τους τιμωρούμε για την αγανάκτησή τους. Η αγανάκτηση αυτή είναι απελευθερωτική, γιατί εδράζεται στην αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, που, όσο παραμένει ζωντανή, αποτελεί εγγύηση πως η κοινωνία μας είναι ακόμη ανθρώπινη, έχει ακόμη τους σπόρους αλληλεγγύης, πρόνοιας και ουσιαστικής ισότητας, που μπορούν κάποτε να ανθίσουν.
Χρέος των νέων είναι να παλέψουν, για να δημιουργήσουν τις συνθήκες, ώστε να αναπτυχθούν αυτές οι αξίες. Και δικό μας χρέος είναι να βρούμε τους τρόπους να τους βοηθήσουμε να διοχετεύσουν δημιουργικά και όχι καταστροφικά την νεανική ορμή τους.
Γράφει ο Χριστιανόπουλος «και τι δεν κάνατε, για να με θάψετε, αλλά ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος» και μας θυμίζει πως οι σημερινές συνθήκες της αστυνομικής καταστολής, του τρομονόμου και της οικονομικής και κοινωνικής αφαίμαξης, είναι αυτές που δημιουργούν εύφορο έδαφος για τον σπόρο του Δεκέμβρη και δικαστήρια σαν το σημερινό μόνο σε νέους Δεκέμβρηδες μπορούν να οδηγήσουν.
*Η Ελεάννα Ιωαννίδου είναι δικηγόρος, εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων.

Ερευνα για το προφίλ παιδιών και εφήβων που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο

Το κατέβασμα τραγουδιών, βίντεο και ταινιών από το διαδίκτυο, καθώς και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο είναι οι δημοφιλέστερες χρήσεις του ίντερνετ από εφήβους (ηλικίας 11-16 χρονών), ενώ σημαντικό ποσοστό το χρησιμοποιεί για ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας, σε καθημερινή βάση.

    Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε παιδιά και εφήβους (500 άτομα) στο δήμο Πανοράματος, στο πλαίσιο εκστρατείας του δήμου για την πρόληψη από τον εθισμό στο διαδίκτυο, διαπιστώθηκε ότι το 54% το χρησιμοποιεί σε καθημερινή βάση. Η συνηθέστερη χρήση για την πλειοψηφία αυτών (89%) είναι το κατέβασμα τραγουδιών, βίντεο και ταινιών, και το email (76%).

    Στις ηλικίες 14-16χρονών, το 55,4% των εφήβων απασχολούνται σε διαδικτυακά ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας σχεδόν καθημερινά, ενώ η επισκεψιμότητα των ιστοσελίδων αυτών αγγίζει μόνο το 11% στις ηλικίες 11-13χρονών. Η συμμετοχή των εφήβων σε ιστοχώρους επικοινωνίας όπως το facebook ή σε chatrooms φτάνει το 59%.

    Αξιοσημείωτο είναι ότι το 26% των εφήβων, δηλαδή 1 στους 4 εφήβους χρησιμοποιεί το ίντερνετ για την αναζήτηση σεξουαλικών θεμάτων. Το 58% το χρησιμοποιεί για εκπαιδευτικούς λόγους και αναζητά πληροφορίες για εργασίες και επιστημονικές μελέτες, ενώ το 52% αυτών αναζητά πληροφορίες για φορείς, υπηρεσίες και οργανισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η χρήση του ίντερνετ για ηλεκτρονική ενημέρωση της ειδησεογραφίας, για ηλεκτρονικές αγορές και για τυχερά παιχνίδια δεν ξεπερνά στους εφήβους το 25%.

    Σύμφωνα με την υπεύθυνη επιστημονικών προγραμμάτων του γραφείου βορείου Ελλάδος του Διαδημοτικού Δικτύου Υγείας, ιατρό Ελένη Δουλιανάκη, η εκστρατεία του δήμου Πανοράματος στοχεύει στην ευαισθητοποίηση των μαθητών για τους τρόπους πρόληψης του «εθισμού» στο διαδίκτυο και στην ενημέρωση των γονέων τους για τους κινδύνους του κυβερνοχώρου.

    Στο πλαίσιο αυτό διοργανώνεται αύριο (στις 19.00) στο δημαρχείο, ημερίδα με θέμα «Η σημασία της πρόληψης από τον εθισμό στο διαδίκτυο, με κεντρικό ομιλητή τον αναπληρωτή καθηγητή Παιδιατρικής Αναπτυξιολογίας του ΑΠΘ, Παναγιώτη Καρδαρά.

    Παράλληλα, θα υπάρχει έκθεση ζωγραφικής με εκθέματα εφήβων που έλαβαν μέρος στην εκστρατεία.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=360898&dt=15/10/2010#ixzz12QZMtYF3