"Ποιος πάει για δουλειά την Κυριακή...;"

Ποιος να πάει για εργασία με πολλή χαρά;


Η απάντηση στο ερώτημα που μας βασανίζει ίσως καθημερινά!

Δείτε παρακάτω..

Το “δικαίωμα στη ψηφιακή λήθη”

Μια κοπέλα βγαίνει χαμογελαστή από μια συνέντευξη για δουλειά στον τομέα της εκπαίδευσης. Έχει τα απαιτούμενα προσόντα και η συζήτηση εξελίχθηκε καλά. Αργότερα όμως πληροφορείται ότι δεν πήρε τη θέση εργασίας, επειδή οι υποψήφιοι εργοδότες έκαναν αναζήτηση στο Google με το όνομά της και βρήκαν μια φωτογραφία από την εποχή που ήταν φοιτήτρια, με ένα κοκτέιλ στο χέρι και εμφανή τα συμπτώματα της μέθης. Θεώρησαν ότι με αυτή τη φωτογραφία θα μπορούσε να προωθεί τους μαθητές στον αλκοολισμό.
Σας φαίνεται τραβηγμένο το παράδειγμα; Κι όμως, είναι πραγματικό περιστατικό, μερικών ετών πριν. Σύμφωνα με το BBC, 40% των εργοδοτών στη Βρετανία συμβουλεύονται τα social media και τις μηχανές αναζήτησης πριν προσλάβουν κάποιον.

Το τέλος του μέσου εργαζόμενου

«Θα υπάρχει πάντα αλλαγή, νέες θέσεις εργασίας, νέα προϊόντα, νέες υπηρεσίες. Αλλά εκείνο που ξέρουμε σίγουρα είναι πως με κάθε νέο επίτευγμα, οι καλύτερες θέσεις εργασίας θα απαιτούν εργαζόμενους με περισσότερη και καλύτερη παιδεία, που θα τους καθιστά άνω του μέσου όρου». Το απόσπασμα είναι από άρθρο του Τόμας Φρίντμαν που δημοσιεύτηκε στους New York Times πριν από δύο χρόνια.
Τα στοιχεία μιας πολύ ενδιαφέρουσας έρευνας που διεξήγαγε η εταιρεία συμβούλων McKinsey σε 8 ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο), δείχνουν ότι για την ανεργία των νέων Ευρωπαίων (25%) δεν ευθύνεται μόνο η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας.

Ποιες δουλειές θα επιβιώσουν την εποχή των ρομπότ;

Τέσσερα χρόνια μετά από το επίσημο τέλος της Μεγάλης Ύφεσης, η παραγωγικότητα των Αμερικανών εργαζομένων – όσων έχουν την τύχη να έχουν μια δουλειά – έχει αυξηθεί. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής εξακολουθούν να έχουν δύο εκατομμύρια λιγότερες θέσεις εργασίας από ό,τι είχαν πριν από την ύφεση, το ποσοστό ανεργίας έχει σταθεροποιηθεί σε επίπεδα που είχαν να σημειωθούν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, και το ποσοστό των ενηλίκων που εργάζονται είναι τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες λιγότερο από το αποκορύφωμά του το 2000.
Κινδυνεύουμε  να χάσουμε τον «αγώνα ενάντια στη μηχανή», όπως υποστηρίζουν σε ένα πρόσφατο βιβλίο οι μελετητές του ΜΙΤ, Erik Brynjolfsson και Andrew McAfee;
Γινόμαστε σκλάβοι στους «αφέντες μας τα ρομπότ», όπως προειδοποίησε ο δημοσιογράφος Kevin Drum στο Mother Jones;

Τελικά είμαστε κοινωνία κανίβαλων

Με 65% ανεργία στους νέους ως 25 ετών, τους ζητούμε όταν βρουν δουλειά να πληρώνονται €511 ώστε να παίρνουν από την εργασία τους σύνταξη τριπλάσια, άνθρωποι που βάραγαν σφραγίδες ως τα 40 τους που βγήκαν στη σύνταξη.
Τους υποβάλλουμε σε έμμεση  φορολόγηση εξόντωσης, ενώ οι φόροι δεν έχουν καμία ανταπόδοση.
Τους αντιμετωπίζουμε ατιμωτικά, κοροϊδεύοντας το γεγονός ότι πηγαίνουν σε καφετέριες με το χαρτζιλίκι από την οικογένεια, αντί να μείνουν κλεισμένοι σε 4 τοίχους να μαραζώσουν στα νιάτα τους, και γιατί μένουν στο πατρικό τους.
Ταυτόχρονα, όμως, κυνηγάμε να κλείσουμε και την τελευταία μικρομεσαία επιχείρηση που θα μπορούσαν να βρουν δουλειά.

Νέα μόδα για τους εργαζόμενους : συμβάσεις «μηδενικών ωρών»;

Της Ελλης Πάνου

Η McDonald’s με 92.000 υπαλλήλους. Η Sports Direct -η μεγαλύτερη επιχείρηση λιανικής αθλητικών ειδών στη Βρετανία- με 23.000 υπαλλήλους. Η δεύτερη μεγαλύτερη αλυσίδα κινηματογράφων στη Βρετανία, η Cineworld, με 4.500 εργαζομένους. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Το υπουργείο Αμυνας. Η μεγάλη αλυσίδα παμπ J.D. Wetherspoon, με 24.000 υπαλλήλους. Οι επιχειρήσεις φραντσάιζ σάντουιτς και γρήγορου φαγητού Subway. Η εταιρεία Spirit Pub Co με πάνω από 16.000 εργαζομένους. Η γνωστή βρετανική αλυσίδα Boots, με προσωπικό 4.000. Οι εταιρείες Burger King και Domino’s Pizza, με συνολικά πάνω από 40.000 εργαζομένους. Οι αίθουσες τέχνης Tate Galleries. Η Amazon. Η μη κερδοσκοπική οργάνωση National Trust, που διαχειρίζεται ιστορικές τοποθεσίες και φυσικά πάρκα σε όλη τη χώρα. Το παλάτι του Μπάκιγχαμ. Τα τοπικά συμβούλια των Εργατικών. Και εκατοντάδες άλλες μικρότερες επιχειρήσεις στη Βρετανία.

Η πληγή της ανεργίας στους νέους

Μία από τις πληγές, που δεν μπορεί να επουλώσει η κυβέρνηση και ούτε μπορεί να αποκρύψει και που είναι στίγμα για την πολιτική της, είναι η ανεργία. Μια ανεργία που στις ηλικίες 16-25 ετών λαμβάνει δραματικές διαστάσεις φτάνοντας στο ποσοστό του 65% και 37,7% στις ηλικίες 25-34 ετών. Η νεολαία της χώρας δηλαδή βρίσκεται στο περιθώριο της οικονομικής και, κατά συνέπεια, κοινωνικής ζωής της χώρας.
Η Ελληνική Στατιστική Αρχή υπολογίζει τους άνεργους, για τον Μάιο, στους περίπου 1.400.000, σκαρφαλώνοντας στο ποσοστό του 27,6%.

Αγγελική Καμπούρη, η καθηγήτρια που πήρε βραβείο Αριστείας από την Αννα Διαμαντοπούλου τώρα απολυμένη

Πριν από τρία χρόνια, η τότε Υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, παρέδιδε Αριστείο στην καθηγήτρια του 1ου ΕΠΑΛ Μαγνησίας Αγγελική Καμπούρη, για την Καινοτομία στην Εκπαίδευση. Ένα τρισδιάστατο, ποπ-απ βιβλίο για το οποίο συνεργάστηκαν καθηγητές και μαθητές δύο τομέων του 1ου ΕΠΑΛ, του τομέα ηλεκτρονικών και του τομέα εφαρμοσμένων τεχνών, ανέδειξε την υψηλού επιπέδου δουλειά που γίνεται στο σχολείο.
Τρία χρόνια μετά, η ίδια -βραβευμένη- εκπαιδευτικός, είδε το όνομά της στη λίστα των 48 προς απόλυση καθηγητών από τη Μαγνησία, μετά την κατάργηση 46 ειδικοτήτων από τα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ. Σήμερα, η Αγγελική Καμπούρη, είναι επί της ουσίας άνεργη. Είδε την επαγγελματική της ζωή να καταρρέει από τη μία μέρα στην άλλη, χωρίς να δικαιούται καμιάς αποζημίωσης και χωρίς να υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον.

Η Ψυχολογία της Οικονομικής Κρίσης

Η εργασία αποτελεί την κυριότερη απασχόληση στην καθημερινή ζωή του μέσου ενήλικα. Το επάγγελμα είναι η σχεδόν επικρατέστερη μοναδική επίδραση στην ζωή του ανθρώπου. Πράγματι αν αφαιρέσουμε τις ώρες του ύπνου, ο άνθρωπος είτε εργάζεται, είτε προετοιμάζεται για την εργασία, είτε αναπαύεται από την εργασία, είτε  προσπαθεί  να  βρει  υποκατάστατα  για  την  εργασία.
Επομένως, η επαγγελματική προσαρμογή αποτελεί βασικό μέρος της γενικής προσαρμογής του ατόμου στην ζωή του και μία κατ` εξοχήν δυνατότητα να συμπληρώσει την ιδέα για τον εαυτό (self-concept).

Which Side Are You On?

Η κομητεία Harlan στο Kentucky των ΗΠΑ ήταν, στις αρχές και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, μια περιοχή που είχε να επιδείξει πολλά ανθρακωρυχεία, ακραία συντηρητικούς κυβερνήτες και το καθόλου κολακευτικό ψευδώνυμο “ματωμένη κομητεία”. Η ραγδαία αύξηση των ορυχείων και των επιχειρήσεων παραγωγής άνθρακα οδήγησε εκεί χιλιάδες Αμερικανούς που μετακινούνταν προς αναζήτηση εργασίας ήδη από το 1890. Η εσωτερική μετανάστευση προς την κομητεία Harlan κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '20 και στις αρχές του '30, όπου το κράχ και η οικονομική κρίση δημιούργησαν μεγάλες μετακινήσεις ανέργων σε περιοχές όπου μπορούσε ακόμα να βρεθεί κάποια στοιχειώδης εργασία. Και μιας και η “γη της επαγγελίας”, η California, βρίσκονταν πολύ μακριά για τους βιομηχανικούς εργάτες των ανατολικών ακτών, πολλοί απο αυτούς βρέθηκαν εκεί. Και σύντομα το μετάνιωσαν.

 

Η πιπίλα της «αξιολόγησης»

Το ελληνικό κράτος από τότε που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα, έχει αναμφίβολα μία εκπληκτική ικανότητα: Να εξαπατά την οικουμένη χρησιμοποιώντας λέξεις και έννοιες που ενώ μεν είναι οικείες και εμπνέουν τον σεβασμό στον διεθνή περίγυρο, δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα στα πλαίσια του ντόπιου μορφώματος.
Μία τέτοια λέξη, που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται ολοένα και περισσότερο στα χείλη των ελληνικών Αρχών, είναι η έννοια της «αξιολόγησης» (των δημοσίων υπαλλήλων). Η αξιολόγηση θα πρέπει να είναι προϋπόθεση προτού αποφασισθεί η απομάκρυνση κάποιου δημοσίου υπαλλήλου από τη θέση του, υποστηρίζουν με θέρμη οι Ρωμιοί στις επαφές τους με την τρόικα.

Το δικό σου παιδί θα μαζέψει φράουλες;

Μία από τις μεγάλες χαρές που προσφέρει η ενασχόληση με τα ιδιαίτερα μαθήματα είναι η προσωπική σχέση με τον μαθητή, αν καταφέρεις να σε εμπιστευτεί. Το μεγάλο μειονέκτημα είναι η επαφή με κάποιους από τους γονείς.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι η απάντηση σε μία μητέρα. Θεώρησα πως έπρεπε να της πω ότι το παιδί της, που είναι ήδη 18 ετών, δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή και πως, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε έστω και τώρα να το βοηθήσει να αντιληφθεί ορισμένα πράγματα.
Με έναν πολύ αγενή τρόπο μου απάντησε πως το παιδί της προορίζεται για επιστήμονας και δεν έχει καμία ανάγκη να μάθει ταπεινές δουλειές. Όταν αναφερθήκαμε στις δουλειές του σπιτιού, μου είπε πως αυτές ήταν αποκλειστικά δική της αρμοδιότητα και τα παιδιά της θα έπρεπε να αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Τέλειωσε τη μικρή της διάλεξη με το εξής: «Κι εσύ για να έχεις κάνει σπουδές, σημαίνει πως οι δικοί σου σε απάλλαξαν από όλα όσα θα σου αποσπούσαν την προσοχή. Το ίδιο κάνω για τα παιδιά μου.
 Δεν τα προορίζω να πάνε να μαζεύουν φράουλες με τους Πακιστανούς».

Άκλαυτος πήγες, ιδιώτη

Ανέντιμο, σκληρό, φθηνό, μοχθηρό, σαδιστικό να το πεις την πρώτη μέρα. 2.700 άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους. Αλλά την δεύτερη; Την τρίτη; Μήπως είναι ανέντιμο, ανήθικο, σκληρό, μικρόψυχο, απάνθρωπο να μην τους σκεφτείς, να μην αναφερθείς; Σχεδόν 1.500.000 άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα στην ανεργία. Άκλαυτος πήγες ιδιώτη!
Σε παρακολουθώ 3 χρόνια τώρα να περνάς όλα τα στάδια της απώλειας, της θλίψης, της κατάθλιψης, του αδιέξοδου, της αποδοχής. Σε βλέπω να κάθεσαι με βλέμμα λευκό σε παιδικές χαρές…Μα πόσοι άνδρες συνοδεύουν πια παιδιά σε παιδικές χαρές τα πρωινά! Σε είδα πολλάκις να τρέχεις. Μα πόσοι άνεργοι τρέχουν; Να ιδρώνεις. Να καταπονείς το σώμα.

Το τέλος των ταμπού

Πόσο άδικες είναι οι απολύσεις στο Δημόσιο μέσα σε συνθήκες κρίσης.

Η εργασιακή ασφάλεια των δημοσίων υπαλλήλων τίθεται, για πρώτη ίσως φορά στην ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία, εν αμφιβόλω. O tempora o mores: έπρεπε να βρεθεί η χώρα στο χείλος του δημοσιονομικού γκρεμού για να συζητηθεί ρεαλιστικά έστω το ενδεχόμενο συστηματικών απολύσεων στο Δημόσιο. Ακόμα και σήμερα, και παρά τις διαφορές τους, σε ένα ζήτημα συμπλέουν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης: τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποχωριστούν έστω και έναν δημόσιο υπάλληλο. Εστω έναν από εκείνους που χαρακτηρίστηκαν «επίορκοι». Εστω προκειμένου να αντικατασταθούν με άτομα υψηλότερης εξειδίκευσης ή υπευθυνότητας. Κι όμως, τις απολύσεις αυτές τις επιτάσσουν λόγοι δικαιοσύνης.

Τοπική και παγκόσμια ανεργία

Η αλματώδης ανάπτυξη των τελευταίων 60 ετών δεν θα λέγαμε ανέτρεψε, αλλά οπωσδήποτε μετέβαλε επαναστατικά πάμπολλες έννοιες και παραδοχές, που είχαμε πιστέψει, είχαμε αποδεχθεί σαν αιώνιες αξίες. Όσο για τα Ελληνικά κεκτημένα, ότι θα παρέμεναν αμετάβλητα, και απαραβίαστα. Η στήλη δεν θα λαϊκίσει, ούτε θα εξωραΐσει τις καταστάσεις, ακόμα, θα πει ακριβώς τα συμπεράσματα όποιας έρευνας γίνει, όπως βγαίνουν, κι ας είναι αντίθετα με το ρεύμα, όσο και αν θα ενοχλήσουν. Δεν θα ακολουθήσουμε αυτό που έλεγε Ρωμαίος συγκλητικός: «Θέλετε ξεγέλασμα, θα σας ξεγελάμε». Ή η Blanche du Bois: «Εγώ δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία», στο Λεωφορείο ο Πόθος. Εμείς αντίθετα, λέμε τα σύκα, σύκα. Και μην ξεχνάμε αυτό που είχε πει ο μέγας Galileo, ότι «η πλειοψηφία πάντα σφάλει στις μεγάλες (μείζονες) μεταβολές».

Εκτός από κεφάλαια, φεύγει και το "κεφάλαιο" της χώρας....

Σε 120.000 υπολογίζονται οι Έλληνες επιστήμονες που εργάζονται -για τουλάχιστον ένα χρόνο- στο εξωτερικό, σύμφωνα με έρευνα που ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2011. Αυτό ισοδυναμεί με το 10% του επιστημονικού προσωπικού της Ελλάδας και θεωρείται υψηλό ακόμη και για τις υποανάπτυκτες χώρες, όπως εξήγησε ο καθηγητής οικονομικής γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Λόης Λαμπριανίδης.
Τη μελέτη εκπόνησε ο ίδιος και τα στοιχεία που συγκέντρωσε προέρχονται από προσωπική έρευνα, καθώς δεν υπάρχουν επίσημα δεδομένα, όπως σημείωσε. Η έρευνα έγινε για τη συγγραφή του βιβλίου του “Επενδύοντας στη Φυγή”

Τι θέλουν Μανιτάκης & κυβέρνηση; Να μείνουν στο Δημόσιο τα ρουσφέτια τους;

Δεν είναι, βεβαίως, είδηση το γεγονός ότι η χώρα ξαναζεί μέρες ασφυκτικής πίεσης από τους δανειστές, μόνο και μόνο γιατί η ηγεσία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχει επιλέξει να προστατεύσει με την τελευταία ρανίδα του αίματός της όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, ανεξαρτήτως προσόντων, δυνατοτήτων και διαδικασιών πρόσληψής τους.
Η είδηση είναι ότι πλέον η αξιοπιστία της χώρας, της οποίας οι κάτοικοι έχουν γονατίσει για να ανακτηθεί, αρχίζει να αμφισβητείται από τους εκπροσώπους των δανειστών μόνο και μόνο γιατί δεν διαπιστώνεται καμία πρόοδος στο τέρας του Δημοσίου.

Ζητείται τσίπα (κόκκινη)

Η είδηση που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη (ημέρα απεργίας) δεν έγινε ευρέως γνωστή. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν «μεγάλη» είδηση. Και προκαλεί θλίψη. Την παραθέτουμε ολόκληρη:
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ απέστειλε την ακόλουθη επιστολή-καταγγελία για την εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» προς το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ):
«Κύριοι, Σας καταγγέλλουμε ότι οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», που εκδίδεται από την εταιρεία «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕΒΕ», που εδρεύει στη Νέα Ιωνία, Λεωφόρος Ηρακλείου αρ. 145 και εκπροσωπείται νομίμως, είναι απλήρωτοι από τον μήνα Αύγουστο, και συνεπώς τους οφείλονται οι αποδοχές των μηνών Αυγούστου, Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου, Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου 2012και Ιανουαρίου 2013 πλέον.
Επειδή η συμπεριφορά της καταγγελλόμενης εταιρείας αντιβαίνει τις κατά νόμο και κατά τη σύμβαση υποχρεώσεις της, σας ζητούμε να προχωρήσετε στις νόμιμες ενέργειες».

Οι αριθμοί δείχνουν διπλασιασμό του Δημοσίου από τη ΝΔ 865.000 προσλήψεις μέσα σε πέντε χρόνια!

Ενα δεύτερο Δημόσιο δημιούργησε η ΝΔ στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή, στήνοντας βιομηχανία προσλήψεων που ξεπέρασαν τις 865.000. Οι περισσότερες μάλιστα από τις μισές - 57% - έγιναν με αδιαφανείς διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ καθώς αφορούσαν συμβασιούχους έργου ή ορισμένου χρόνου. Αντιθέτως το μόνιμο προσωπικό, η πρόσληψη του οποίου γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια, περιοριζόταν στο 19%.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΕΤΙΑ
Ενδεικτικό είναι πως μόνο μέσα σε ένα έτος, το 2008 πραγματοποίησε 112.716 νέες προσλήψεις, ενώ και στο πρώτο εξάμηνο του 2009 πρόλαβε να εγκρίνει άλλες 65.061 θέσεις. Συγκριτικά μάλιστα με το αντίστοιχο διάστημα του πρώτου εξαμήνου του 2008, παρατηρήθηκε αύξηση 35,2% στον αριθμό των προσλήψεων.

Η δραματική επικαιρότητα της ανεργίας

Παλιότερα τέτοια εποχή, στο χιονισμένο τοπίο του Νταβός, αντηχούσαν αισιόδοξες συζητήσεις για τις γενναίες προοπτικές της παγκοσμιοποίησης. Όμως το φετινό Οικονομικό Φόρουμ, που ξεκινά σε λίγες μέρες, θα έχει μείζον θέμα στην ατζέντα το απειλητικό πρόβλημα της ανεργίας που θεριεύει στον ανεπτυγμένο κόσμο. Με πάνω από 200 εκατομμύρια ανέργους στον κόσμο, 26 εκατομμύρια στην Ευρώπη, η ανεργία συνιστά μια αποτυχία πολιτικής που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.