Ευρωπαπαρδέλες

Ο γιος, στα εικοσιπέντε εδώ και λίγες μέρες, άντρας πια αποφάσισε να περάσει τις γιορτές και να υποδεχτεί τη νέα χρονιά με τους φίλους του (και με τις φίλες του, ελπίζω). Η κόρη, στα εικοσιένα, κοτζάμ γυναίκα πια, αποφάσισε να περάσει τις γιορτές και να υποδεχτεί τη νέα χρονιά στο χιονισμένο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά και, κυρίως, με τις φίλες της (άντε και με τους φίλους της) εκεί. Εμείς, στο εικοστό πέμπτο έτος του συζυγικού βίου, και μη ξέροντας αν η τρόικα θα μας επιτρέψει και 26ο, είπαμε να γιορτάσουμε αυτές τις μέρες κατά πως τραβάει η ψυχή μας και το ρίξαμε στη μελέτη. Ο περιοδικός Τύπος, στις γιορτές, μας ενημέρωνε λεπτομερώς για «φανταστικές» νύχτες σε «ονειρεμένες» αίθουσες, με «ονειρεμένη» μουσική και «ονειρεμένες» γεύσεις «πατροπαράδοτων», απολύτως Ελληνικών, εδεσμάτων, όπως μεταφέρω κατά γράμμα:«Τριαντάφυλλο σολομού μπαλίκ σε ζεστό μπλινί με ξινή κρέμα και χαβιάρι οσιέτρ, καπουτσίνο αγκινάρας με τρούφα και λαβράκι μαρινέ, πράσινο ριζότο με φρέσκο αστακό, κλείνοντας με κρεμ μπριλέ φραγκοστάφυλο και κρέπα σοκολάτας με μους βαλρόνα σε βελουτέ μπανάνας!» Επειδή αυτά μου ήταν τόσο ακατανόητα, όσο και τα Γρεβενιώτικα στην αρχή της σταδιοδρομίας μου ως γαμπρός στα Γρεβενά, γύρισα σελίδα αναζητώντας πιο σαφείς εκδοχές δείπνου. «Το εορταστικό gala…», σε άλλη «ονειρεμένη» αίθουσα ξενοδοχείου, «…θα επενδυθεί μουσικά με μελωδίες άρπας... Ξεκινάτε με τη γευστική συμφωνία αστακού με χαβιάρι, κονσομέ τρυφερής βοδινής ουράς(!!!) και ραβιόλια γεμιστά με φουα γκρα, σορμπέ τρούφας, άγριο ελάφι με κολοκύθα και καραμελωμένα φύλλα αντίβ (που δεν τρώει ούτε το άγριο ελάφι!).» Ή «Το προσούτο Πάρμας σε μπασκέτα παρμεζάνας με ρόκα και ντοματίνια με σος βινεγκρέτ και μπαλσάμικο θα διαδεχτούν οι γαρίδες με σος αμερικέν σε φωλιά ζυμαρικών, σορμπέ λεμονιού με βότκα, πεσκανδρίτσα belle meuniere με παπαρδέλες λαχανικών.»
Όσο διάβαζα τις προτεινόμενες -από έλληνες μαγείρους- δειπνοσυνθέσεις, τόσο μου ερχόταν στο νου η εικόνα κλαρινίστα, βιρτουόζου μεν, που παίζει όμως το όργανό του στην TV μασκαρεμένος πότε σε Ινδό, πότε σε Ζορό, πότε σε ταπετσαρία οίκου ανοχής, πότε σε Άρχοντα των Δακτυλιδιών και πότε σε όλα αυτά μαζί, ενώ φούντωνε μέσα μου η απορία, μέχρι που μου βγήκε φωναχτά: «Βρε αγάπη μου, στη Θεσσαλονίκη κατοικούν Μακεδόνες, Πόντιοι, Βλάχοι, Πελοποννήσιοι, Ρουμελιώτες, Σμυρνιοί, Κρητικοί, Θράκες, και άλλοι Ελληνάρες, ποιος, στην ευχή, θα πάει να φάει τις Ευρωπαπαρδέλες αυτές υπό τους ήχους άρπας(!); Μήπως όλοι έγιναν ξαφνικά Ευρωπαίοι; «Έτσι νομίζουν» απάντησε η συμβία «αμ έπρεπε να παρακολουθείς τα σαραντατρία σήριαλ των σεφ την τηλεόραση» και σήκωσε το τηλέφωνο. «Μάνα, ετοίμασε την πρασόπιτα, το πρασογούρουνο, το νιβατό, τα πέτουρα και την αλευριά, πάρε το χύμα μοσχόμαυρο και βάλε τον Πετρολούκα να κελαηδάει. Ερχόμαστε.».Καλές γιορτές και ας κρατήσουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο 2020. Μέχρι τότε έχει ο θεός…