Εχω έναν εσωτερικό διχασμό. Κάποιες σκέψεις με τραβούν από τη μια πλευρά και κάποιες από την άλλη με συνέπεια να στέκομαι μπερδεμένη. Με τι μπορεί να καταπιαστεί κάποιος που ασχολείται με τη γεύση, σε τέτοιους καιρούς;
.jpg)
Δεν είναι γελοίο να παραπονιέσαι για την κακοψημένη μπριζόλα σου όταν οι άνθρωποι σκαλίζουν τα σκουπίδια για ένα κομμάτι μπαγιάτικο ψωμί; Δεν είναι έπαρση να σουφρώνεις με απαρέσκεια τη μύτη που το σαλάμι σου είναι πολύ λιπαρό, όταν καθημερινά στα συσσίτια 2.500 και πλέον άνθρωποι στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό;
Δεν είναι υπεροψία να μιλάς για παντεσπάνι όταν δεν υπάρχει ούτε κουλούρι; Παιδιά λιποθυμούν από ασιτία, στις λαϊκές έχει δημιουργηθεί μια συνεχώς ογκούμενη ομάδα ανθρώπων που μαζεύουν τα υπολλείματα των πάγκων, οι χαμηλοσυνταξιούχοι πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στο φαγητό και την θέρμανση.
Και όμως δεν είναι μόνον έτσι τα πράγματα. Η απόγνωση του ενός γίνεται ευκαιρία για τον άλλο, που πατώντας πάνω στη φτώχεια και στις ενοχές θα πουλήσει τη σκάρτη πραμάτεια του. Θα ρίξει στην αγορά προϊόντα τρίτης κατηγορίας και θα μοσχοπουλήσει για να γίνει πλουσιότερος μεν εκείνος, άρρωστοι και κακοζωισμένοι οι υπόλοιποι.
Ποια είναι η εναλλακτική; Επιμονή, μέχρι εμμονής, στην ποιότητα. Μην κάνετε εκπτώσεις, μην κατεβάζετε τον πήχυ. Μπορεί να μη χρειαζόμαστε πολλά για να ζήσουμε, αλλά χρειαζόμαστε εκλεκτά. Τι νόημα είχαν - μέχρι πριν από λίγο καιρό - τα ξέχειλα πιάτα και οι φουσκωμένες παραγγελίες στην ταβέρνα, αφού τα περισσότερα έμεναν ανέγγιχτα; Γιατί έπρεπε να τρώμε κρέας καθημερινά και ας ήταν και από σαρκοφάγες αγελάδες;
Επικράτησε μια υπερβολή και μια ισοπέδωση που είναι ώρα να αφήσουμε πίσω. Διεκδικήστε το καλύτερο στην ποσότητα που επαρκεί. Υπάρχουν έλληνες μικροί παραγωγοί που κάνουν θαύματα με τα αλλαντικά και τα τυριά τους, με τα παξιμάδια και τα μέλια τους. Προτιμήστε τους.
Δεν χρειαζόμαστε τις τυρομάζες εισαγωγής και αμφιβόλλου ποιότητας. Ας γίνουμε επιλεκτικοί. Ας σταματήσουμε να μπουκώνουμε με σκουπίδια. Γιατί η αυτοεκτίμηση μας είναι στα τάρταρα και πρέπει να θυμίσουμε στον εαυτό μας πως αξίζουμε το καλύτερο. Λιτά και εκλεκτά.
Αυτή ήταν η κουλτούρα των Ελλήνων μέχρι που χάσαμε τον μπούσουλα. Ηταν η εποχή που υπήρχαν ποιητές και φιλόσοφοι, ζωγράφοι και ήρωες. Και ας ήταν το φαγητό τους ντομάτα και ψωμί. Ηταν μυρωδάτη και ζαχαρωμένη, με χοντρό αλάτι και ρίγανη.
tovima.gr
.jpg)
Δεν είναι γελοίο να παραπονιέσαι για την κακοψημένη μπριζόλα σου όταν οι άνθρωποι σκαλίζουν τα σκουπίδια για ένα κομμάτι μπαγιάτικο ψωμί; Δεν είναι έπαρση να σουφρώνεις με απαρέσκεια τη μύτη που το σαλάμι σου είναι πολύ λιπαρό, όταν καθημερινά στα συσσίτια 2.500 και πλέον άνθρωποι στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό;
Δεν είναι υπεροψία να μιλάς για παντεσπάνι όταν δεν υπάρχει ούτε κουλούρι; Παιδιά λιποθυμούν από ασιτία, στις λαϊκές έχει δημιουργηθεί μια συνεχώς ογκούμενη ομάδα ανθρώπων που μαζεύουν τα υπολλείματα των πάγκων, οι χαμηλοσυνταξιούχοι πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στο φαγητό και την θέρμανση.
Και όμως δεν είναι μόνον έτσι τα πράγματα. Η απόγνωση του ενός γίνεται ευκαιρία για τον άλλο, που πατώντας πάνω στη φτώχεια και στις ενοχές θα πουλήσει τη σκάρτη πραμάτεια του. Θα ρίξει στην αγορά προϊόντα τρίτης κατηγορίας και θα μοσχοπουλήσει για να γίνει πλουσιότερος μεν εκείνος, άρρωστοι και κακοζωισμένοι οι υπόλοιποι.
Ποια είναι η εναλλακτική; Επιμονή, μέχρι εμμονής, στην ποιότητα. Μην κάνετε εκπτώσεις, μην κατεβάζετε τον πήχυ. Μπορεί να μη χρειαζόμαστε πολλά για να ζήσουμε, αλλά χρειαζόμαστε εκλεκτά. Τι νόημα είχαν - μέχρι πριν από λίγο καιρό - τα ξέχειλα πιάτα και οι φουσκωμένες παραγγελίες στην ταβέρνα, αφού τα περισσότερα έμεναν ανέγγιχτα; Γιατί έπρεπε να τρώμε κρέας καθημερινά και ας ήταν και από σαρκοφάγες αγελάδες;
Επικράτησε μια υπερβολή και μια ισοπέδωση που είναι ώρα να αφήσουμε πίσω. Διεκδικήστε το καλύτερο στην ποσότητα που επαρκεί. Υπάρχουν έλληνες μικροί παραγωγοί που κάνουν θαύματα με τα αλλαντικά και τα τυριά τους, με τα παξιμάδια και τα μέλια τους. Προτιμήστε τους.
Δεν χρειαζόμαστε τις τυρομάζες εισαγωγής και αμφιβόλλου ποιότητας. Ας γίνουμε επιλεκτικοί. Ας σταματήσουμε να μπουκώνουμε με σκουπίδια. Γιατί η αυτοεκτίμηση μας είναι στα τάρταρα και πρέπει να θυμίσουμε στον εαυτό μας πως αξίζουμε το καλύτερο. Λιτά και εκλεκτά.
Αυτή ήταν η κουλτούρα των Ελλήνων μέχρι που χάσαμε τον μπούσουλα. Ηταν η εποχή που υπήρχαν ποιητές και φιλόσοφοι, ζωγράφοι και ήρωες. Και ας ήταν το φαγητό τους ντομάτα και ψωμί. Ηταν μυρωδάτη και ζαχαρωμένη, με χοντρό αλάτι και ρίγανη.
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου