Η κουρτίνα στο σαλόνι μου είναι γεμάτη λουλούδια. Με τον κατάλληλο φωτισμό και με λίγη κούραση πέραν της συνηθισμένης, νιώθεις πως είσαι σε μπαχτσέ. Πίσω από αυτόν τον υφασμάτινο φράχτη, υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Κι όμως. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, αυτός ο κόσμος έχει πάρει θέση απέναντί μου και φλέγεται σε κάδρο 27 ιντσών. Απο μακριά ο ουρανός του κέντρου είναι σαν τασάκι με ξεχασμένο τσιγάρο. Αν βάλετε και το αίμα, τότε έχετε και λίγο κραγιόν στη γόπα. Αν πολλαπλασιάσετε τις γόπες, τότε έχετε μεταφερθεί αυτομάτως λίγο μέτρα πιο πάνω. Στο εντευκτήριο της Βουλής.
Δεν σας κρύβω πως θα ήθελα να βρισκόμουν εκεί. Και είμαι σίγουρη πως με χαρά κάποιος από τους βουλευτές θα δεχόταν να αλλάξουμε θέσεις. Δεν είναι όμως δυνατόν. Κι έτσι αλλάζω στάση στον καναπέ. Σχηματίζω ένα ανάποδο γάμμα με το σώμα μου. Το ίδιο ανάποδα τους παρακολουθώ. Με τα πόδια στον τοίχο, νιώθω το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Όχι από αυτά που ακούω. Οποιοσδήποτε με στοιχειώδη κοινή λογική, δεν εκπλήσσεται με τα όσα λέγονται στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Επιβεβαιώνομαι βάζοντας τον ήχο σε mute. Δεν χρειάζεται καν να διαβάσω τα χείλη. Λειτουργεί το ένστικτο και η συνήθεια. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ατάκες στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Και σκέφτομαι πως το ασπρόμαυρο ταιριάζει πολύ σε αυτό που βλέπω.
Η ματιά μου προσγειώνεται στην χωρίστρα του Σαμαρά. Επαναφέρω τον ήχο. Ναι, η χωρίστρα του είναι το μονοπάτι πάνω στο οποίο θα περπατήσει η ιστορία. Πρώτα όμως θα έχει περάσει από το στόμα του Βενιζέλου και τις έντονες χειρονομίες του Καρατζαφέρη. Η γλώσσα του σώματος ξεστομίζει τα πιο αισχρά βρωμόλογα. Στο ανέκφραστο πρόσωπο του Παπαδήμου όμως τα βρωμόλογα μεταμορφώνονται σε προσευχές. Σταυροκοπιέμαι ασυναίσθητα ενώ το καμπανάκι της Βουλής ηχεί σαν παρατεταμένο μπιπ. Απορώ πώς δεν έχει εμφανιστεί ακόμη το σήμα της απαραίτητης γονικής συναίνεσης στην οθόνη.
Αλήθεια, τι να κάνουν οι γονείς μου; Αν και ξέρω εκ των προτέρων την απάντηση, τους τηλεφωνώ. Βλέπετε, το νησί είναι σαν μικρό γαλατικό χωριό. Πίσω από τα υδάτινα τείχη του, η ζωή κυλά ανέμελα. Η επικαιρότητα σαν άλλος Κακοφωνίξ έχει φιμωθεί. Πετυχαίνω τον πατέρα στο μαγαζί. Δεν βλέπει Βουλή. Χάσιμο χρόνου, μου λέει. «Το μόνο που μπορούν να διασκεδάσουν όλοι αυτοί είναι οι εντυπώσεις». Κι όμως βρε πατέρα, θυμάμαι που με ξυπνούσες τα πρωινά κάθε Σαββατοκύριακο να δούμε παρέα τα καρτούν. Απλώς τώρα αλλάξανε οι ώρες προβολής.
tovima.gr
Η ματιά μου προσγειώνεται στην χωρίστρα του Σαμαρά. Επαναφέρω τον ήχο. Ναι, η χωρίστρα του είναι το μονοπάτι πάνω στο οποίο θα περπατήσει η ιστορία. Πρώτα όμως θα έχει περάσει από το στόμα του Βενιζέλου και τις έντονες χειρονομίες του Καρατζαφέρη. Η γλώσσα του σώματος ξεστομίζει τα πιο αισχρά βρωμόλογα. Στο ανέκφραστο πρόσωπο του Παπαδήμου όμως τα βρωμόλογα μεταμορφώνονται σε προσευχές. Σταυροκοπιέμαι ασυναίσθητα ενώ το καμπανάκι της Βουλής ηχεί σαν παρατεταμένο μπιπ. Απορώ πώς δεν έχει εμφανιστεί ακόμη το σήμα της απαραίτητης γονικής συναίνεσης στην οθόνη.
Αλήθεια, τι να κάνουν οι γονείς μου; Αν και ξέρω εκ των προτέρων την απάντηση, τους τηλεφωνώ. Βλέπετε, το νησί είναι σαν μικρό γαλατικό χωριό. Πίσω από τα υδάτινα τείχη του, η ζωή κυλά ανέμελα. Η επικαιρότητα σαν άλλος Κακοφωνίξ έχει φιμωθεί. Πετυχαίνω τον πατέρα στο μαγαζί. Δεν βλέπει Βουλή. Χάσιμο χρόνου, μου λέει. «Το μόνο που μπορούν να διασκεδάσουν όλοι αυτοί είναι οι εντυπώσεις». Κι όμως βρε πατέρα, θυμάμαι που με ξυπνούσες τα πρωινά κάθε Σαββατοκύριακο να δούμε παρέα τα καρτούν. Απλώς τώρα αλλάξανε οι ώρες προβολής.
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου