Χρυσή Αυγή: Όταν οι απέξω θέλουν να μπουν μέσα…

Λογικές σκέψεις θα καταθέσω και όχι πληροφορίες, το ξεκαθαρίζω από την αρχή.
Έχει η Χρυσή Αυγή σπόνσορες ή λειτουργεί από μόνη της;
Απάντηση. Έχει πάρα πολλούς και, μάλιστα, καθόλου ομοειδείς ή με ταυτιζόμενα συμφέροντα.
Συμπίπτουν κάπου οι σπόνσορες;
Βέβαια.

Όλοι οι απέξω, θέλουν να μπουν μέσα.
Δηλαδή;


Έχει σημασία η συγκυρία της εκδήλωσης του Μπαλτάκος/gate.

Η χώρα, με επιστέγασμα τα όσα συνέβησαν στο Eurogroup προχθές στο Ζάππειο, είναι σαφέστατο πως περνάει σε άλλη φάση και σίγουρα καλύτερη των προηγούμενων τεσσάρων χρόνων της κρίσης, ας πούμε σχηματικά, φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

Φτάσαμε ΣΤΟ ΘΕΜΑ.

Το φως στο τούνελ μεταφράζεται με:

-αναγνώριση, πίστωση ή χρέωση στο κεφάλαιο του πολιτικού προσωπικού.

-συμμετοχή, αναβάθμισή του ή τελική έξωση, στις επερχόμενες καλύτερες μέρες.

-ιστορική καταγραφή των επιδόσεων ανδρών-γυναικών πολιτικών και κομμάτων, γιατί αναμφίβολα η κρίση που διανύει η χώρα και οι πρωταγωνιστές της θα καταγραφούν στη νεοελληνική ιστορία.

Στο ενδιάμεσο, συνέβησαν πράγματα και θάματα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Άλλοι εξαφανίσθηκαν, άλλοι καιροφυλακτούν για επιστροφή,

άλλοι, ημιθανείς αυτοί, ντουφεκάνε που και που με καμιά δήλωση δηλώνοντας παρών.

Άλλοι απέκτησαν μεγέθη συγκυριακά που αποδεικνύονται περίπου μη διαχειρίσιμα και, κυρίως, μη διατηρήσιμα.

Άλλοι, πάλι, άντεξαν, αλλά οι φθορές τείνουν να γίνουν μη αναστρέψιμες.

Προχωρούμε τώρα σε πιο ρεαλιστικές παραμέτρους.

«Είναι η οικονομία, ανόητε», ήταν το νικηφόρο, προεκλογικό μότο του τελευταίου αμερικανού προέδρου που εξασφάλισε οικονομική ευμάρεια, επενδύσεις για τη χώρα του, του Κλίντον.

Παραφράζοντας και μεταφράζοντας στην ελληνική συγκυρία θα λέγαμε άνετα «είναι οι επενδύσεις, ανόητε» ή αλλιώς «είναι οι ευκαιρίες, ανόητε», ή πιο κυνικά και σύμφωνα με την ελληνική αργκό «είναι τα συμφέροντα, ανόητε» και για να γυρίσουμε στην αρχή του κειμένου, «είναι οι σπόνσορες, ανόητε».

Είπε χθες το πρωί στον ΑΝΤ1, ο Νίκος Σοφιανός, του ΚΚΕ, «αποδείχθηκε πως η Χρυσή Αυγή έχει γερές πλάτες», πικρή η πείρα του Περισσού, κινδύνευσε να χάσει το οχυρό της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος όταν οι Χρυσαυγίτες μετά σπονσόρων εισέβαλαν και μοίραζαν μεροκάματα στον καταπονημένο κόσμο της περιοχής.

Λοιπόν, μου μοιάζει πως το Μπαλτάκος/gate σχετίζεται με το μοίρασμα της καινούργιας πίτας, πίτας οικονομικής, πολιτικής.

Η επιστροφή της χώρας στην περίφημη κανονικότητα φαίνεται πως δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Κι αν όλοι οι άλλοι πρωταγωνιστές της τετραετούς περιπέτειας της χώρας είναι βαριά λαβωμένοι, ο κ. Σαμαράς πρόβαλε μέχρι χθες το μεσημέρι, ο νικητής αλλά και ο τυχερός. Νικητής γιατί εκ του αποτελέσματος προκύπτει να ’παιξε σωστά και τυχερός γιατί τον ευνόησαν και οι συγκυρίες.

Όταν εμφανίσθηκε ο μακαριστός Χριστόδουλος, ο Κώστας Σημίτης ήταν παντοδύναμος πρωθυπουργός, με πίτα μεγάλη, διαθέσιμη.

Κι ύστερα ήρθαν «οι ταυτότητες» που ήταν και η αρχή του τέλους.

Τότε, κάποιοι εκ των ένδον είχαν πει πως ο Χριστόδουλος, εν γνώσει του ή όχι, αυτό δεν το ξέρω, αποτέλεσε μοχλό πίεσης και τελικά αποδυνάμωσης του κ. Σημίτη.

Μου φαίνεται παράτολμο να βρει κανείς αναλογίες με το σήμερα, αλλά πάλι… αν το καλοσκεφθεί κανείς… είπαμε από την αρχή, λογικές σκέψεις κάνουμε.

Αλλά αν αυτές οι λογικές σκέψεις έχουν βάση, τότε ανησυχώ.

Ανησυχώ μήπως η σπάνια ωριμότητα που έδειξαν οι Έλληνες

πολίτες, χειμαζόμενοι επί τέσσερα χρόνια και αποφύγαμε ό,τι ξένες και ντόπιες Κασσάνδρες μάντευαν, από bank run μέχρι μικρούς και μεγάλους εμφυλίους, σπάσει τώρα, προς το τέλος, αφού τα μεγέθη που παίζονται, Δημοκρατία, Φασισμός Ακροδεξιά, είναι πυκνά στοιβαγμένα στο dna αυτής της χώρας και των πολιτών της.

Γιατί η αναμπουμπούλα ευνοεί όλους τους απέξω, να μπουν μέσα στο γήπεδο, στο παιχνίδι, τελικά στη μοιρασιά.

aixmi.gr