Το παραμύθι των αποζημιώσεων

Η συνάντηση του Μανώλη Γλέζου με τον πρόεδρο της Γερμανίας μπορεί να γεννήσει μερικές γοητευτικές σκέψεις για τις εκπλήξεις της ζωής και την ηθική της ιστορίας. Ειδικά η ιστορία, είναι συχνά αυθάδης και ασεβής, κυρίως όταν σε βάζει να αναρωτηθείς για την απόδοση των θυσιών που έγιναν σε αίμα. Όταν βλέπω παλιούς εχθρούς να σμίγουν σαν φίλοι, πάντα θυμάμαι τα θύματα των μαχαριών τους. Ας είναι, η ζωή και η ιστορία βαδίζουν μαζί, το αίμα στεγνώνει πιο γρήγορα από τη μνήμη.
Τα τελευταία χρόνια ο Μανώλης Γλέζος θέτει πιεστικά το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων από την πλευρά της Γερμανίας. Δεν είναι ο μόνος, απλώς στις ρυτίδες του έχει χαραχθεί και το ιστορικό αποτύπωμα της Κατοχής. Ομοίως, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας το έβαλε στο τραπέζι της συζήτησης με τον ομόλογό του.

 «Έθεσα το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Θέλω να επισημάνω ότι η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε ποτέ των διεκδικήσεών της. Απαιτείται η επίλυση του προβλήματος με την ταχύτερη δυνατή έναρξη συνομιλιών». Επίσης ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικήσει πιεστικά τις αποζημιώσεις.
Εντάξει. Νομικά είναι σωστό. Πολιτικά είναι ηθικό και χρήσιμο. Όμως αν το δεις από ψηλά, διαπιστώνεις ότι αυτή η υπόθεση σημαδεύεται από τη γλοιώδη, υποκριτική και συνάμα γελοία στάση που τήρησε η ελληνική πολιτική τάξη. Εβδομήντα χρόνια δεν έκανε απολύτως τίποτα. Ανέχθηκε, σιώπησε, συγκάλυψε. Ο ένας ήθελε να στείλει μετανάστες, ο άλλος ζητούσε δανεικά, ο τρίτος  πολιτική στήριξη. Και ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού φούσκωνε τους λογαριασμούς του με μαύρο γερμανικό χρήμα.

Το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων ανακινήθηκε όταν οι τσέπες άδειασαν και η απλωμένη παλάμη, εκτός από δανεικά, πήρε και μερικές ξυλιές. Ε, ιστορικά αυτό είναι γελοίο και φθηνό. Ναι, ξέρω, θα έρθει ο Τσίπρας και θα διεκδικήσει αυτά που δεν ζήτησαν άλλοι. Ακόμα και αν το κάνει, η δυναμική της διεκδίκησης έχει υπονομευθεί από τον ιστορικό χρόνο. Ο αναγνώστης της ιστορίας, ο ουδέτερος παρατηρητής και ο ανεξάρτητος δικαστής, δεν ξεχωρίζει κυβερνήσεις. Θα δει ότι η Ελλάδα σιώπησε για δεκαετίες και ανακίνησε το θέμα προσχηματικά. Όχι για να αποδώσει δίκαιο, αλλά για να συγκαλύψει ευθύνες. Κάτι σαν τα γλυπτά του Παρθενώνα ή τις αλύτρωτες πατρίδες. Σαν παραμύθι που είναι αληθινό μέχρι να έρθει ο ύπνος.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών