Να πως ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε από πρίγκιπας, βάτραχος: «Φιλήθηκε» απ’τον λαό…

Στο σύγχρονο πολιτικό παραμύθι που, όμως, βιώνουν πολίτες κάθε ηλικίας -όχι μόνο παιδιά- την τελευταία τριετία στην Ελλάδα, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Κι ενώ στο πασίγνωστο διήγημα ο παραγκωνισμένος και ξεχασμένος (από τους πάντες και τα πάντα) βάτραχος μεταμορφώθηκε σε μεγαλοπρεπή πρίγκηπα, με το που φιλήθηκε από την αέρινη πριγκίπισσα, στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα ο μικρός και πολιτικά άοσμος Συνασπισμός του 4.60% το 2009, αντιστρόφως, μετετράπη στον δεύτερο τη τάξει πολιτικό σχηματισμό του 26,89% τον περασμένο Ιούνιο, όταν «φιλήθηκε» από μεγάλη μερίδα πολιτών.


«Φιλήθηκε», τιμήθηκε, κατόπιν όμως δεν φιλοτιμήθηκε να δικαιώσει τους υποστηρικτές του – τουλάχιστον στο σύνολό τους. Αντ’ αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ «εκτοξεύει» πυρά προς πάσαν κατεύθυνση, αρκούμενος στον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κύριοι της Κουμουνδούρου, πρόκειται για «αξιωματική» αντιπολίτευση. Όχι «προνομιακή».

Γνωρίζω ότι το θέμα που βάζω είναι μεγάλο.

Αφορά στην ανετοιμότητα της Αριστεράς να πραγματώσει αυτά που με ευκολία διατυμπανίζει και τάζει απλόχερα προεκλογικά, μετεκλογικά, τελικά μόνιμα, αποφεύγοντας να κοιτάξει κατάματα το ρήμα «εφαρμόζω». Είναι αρκετά εύκολο, θαρρώ, να επικαλεστείς κράτη της Λατινικής Αμερικής όταν εξαθλιώνονται από Μνημόνια, για να διακηρύξεις με στόμφο τι βιώνει ο λαός σου. Tόσο όμως εύκολο, όσο να απολαμβάνεις τη θαλπωρή της αρχηγίας στην αξιωματική, πλέον, αντιπολίτευση, επισκεπτόμενος τα ίδια μέρη για χριστουγεννιάτικες διακοπές. Πόσο μάλλον αν δεν είσαι ο Άγιος Βασίλης, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας.

Αφορά στις μεγαλεπήβολες υποσχέσεις που γλυκά ακούγονταν από ένα μικρό, εναλλακτικό πολιτικό σχήμα, όταν αυτό «αγκάλιαζε» σημαντική και άκρως ενδιαφέρουσα μερίδα του εκλογικού σώματος: Άνθρωποι κατά βάση σκεπτόμενοι, αναζητώντες Αριστεροί, με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά, έτοιμοι για συζήτηση, υγιή αντιπαράθεση. Μα, κυρίως, ονειροπόλοι -όπως ο γράφων- που όμως στήριζαν, όπως αποδεικνύεται σήμερα, θεωρητικολόγους πειραματιστές, ιδιαίτερα διαβασμένους, όσο ιδιαίτερα ανυποψίαστους στο τι πρέπει να απαντήσουν. Σήμερα. Τώρα, που «μεγάλωσαν» και ανδρώθηκαν πολιτικά… Εν μέσω μιας σειράς εκταμιεύσεων, Eurogroups και επαίσχυντων όρων δανεισμού.

Αφορά σε αυτό που νεότερος αποκαλούσα «εκλεπτυσμένο ΚΚΕ», τον τότε Συνασπιμό, αφού πληρούσε ό,τι το κομμουνιστικό κόμμα αποτίναζε από πάνω του (λες κι ήταν ζωσμένο με τερμίτες…) «Φυσικά», θα πείτε, «αφού ήταν κομμάτι από τη ‘σάρκα’ του». Σήμερα, πάντως, πολλά από τα στελέχη του -ισχυρού πλέον- ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρουν σε δείκτες αλαζονείας και λαϊκισμού από στελέχη συντηρητικών και κατεστημένων παρατάξεων που, κατά τ’ άλλα, ορθώς καταγγέλουν.

Αφορά στην -ομολογουμένως τεράστια- διαφορά του Συνασπισμού των Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλου, Αλαβάνου, με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.

Αφορά σε αυτή την πολιτική θέση που τιμούσαμε μερικοί τότε, σε πολλές περιπτώσεις από το «χάραμα» των πολιτικών μας αναζητήσεων, «χρωματίζοντας» την πολιτική ζωή.

Ε, μάλλον οι «μαρκαδόροι» ξεθώριασαν πια… Το τοπίο που εικονίζεται είναι θλιβερό: Παντελής απουσία σε κάθε πολιτικό πεδίο μιας σοβαρής πρότασης που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο διέξοδο.

Αφορά, εν τέλει, στον «πρίγκιπα» Συνασπισμό που, πενταπλασιάζοντας το ποσοστό του, έγινε βάτραχος. Κρίμα.

Ο «βάτραχος ΣΥΡΙΖΑ».

Γράφει: Βαγγέλης Λιακόγκονας

http://www.aixmi.gr