Η αλήθεια επίσης είναι πώς βγάζει τόσο πολύ το μάτι η συγκεκριμένη κατασκευή που σε πρώτη ανάγνωση αδυνατεί κάποιος να το πιστέψει: «Μα είναι δυνατόν να έφτιαξαν πισίνα στον Κορυδαλλό;».
Η απάντηση -γενικόλογη είναι η αλήθεια- των σωφρονιστικών υπάλληλων μιλάει ουσιαστικά για καλλωπιστικό έργο, στα πλαίσια δημιουργίας ενός μικρού «χωριού» που φιλοδοξεί να μετατραπεί σε χώρο υποδοχής των επισκεπτών των κρατουμένων (κυρίως αν μεταξύ αυτών βρίσκονται μικρά παιδιά) σε μια προσπάθεια εξανθρωπισμού των συνθηκών κράτησης. Το βασικότερο ως απάντηση από την μακρά ανακοίνωση των σωφρονιστικών υπαλλήλων είναι πως «για ό,τι έχει κατασκευασθεί στο ΄νεκρό΄ προαύλιο (πρώην σκουπιδότοπος) του ψυχιατρείου, το ελληνικό δημόσιο, ο δοκιμαζόμενος λαός μας, δηλαδή, δεν έχει καταβάλει ούτε ένα ευρώ! Όλα έγιναν με την εργασία των κρατουμένων-εργαζομένων και τα λίγα χρήματα που απαιτήθηκαν για τα υλικά καταβλήθηκαν από την ΟΣΥΕ, την πρωτοβάθμια ένωση των υπάλληλων του ψυχιατρείου και χορηγούς». Στο ερώτημα τι σημαίνει «χορηγοί» και «ποιοι είναι αυτοί», απάντηση μέχρι τώρα δεν υφίσταται. Αν και ο Αντώνης Αραβαντινός μιλώντας στο ΣΤΑΡ υποστηρίζει πώς το κόστος κατασκευής της «πισίνας» (για την οποία ο ίδιος επιμένει πώς πρόκειται για ποτίστρα πτηνών που βρίσκονται στην συγκεκριμένη αυλή) ήταν 3.000 ευρώ και για το μπάρμπεκιου 320 ευρώ. Πάντως η εφημερίδα αξιολογεί την δηλωμένη πισίνα στα 35.000 ευρώ και την μη δηλωμένη στα 25.000 ευρώ. Διαλέξτε και πάρτε...
Ποιοι τη χρησιμοποιούν
Αν υποθέσει κάποιος πώς ο συγκεκριμένος χώρος που μοιάζει πολύ με πισίνα (αλλά σύμφωνα με τους υπαλλήλους δεν είναι) έχει τέτοια χρήση, προκύπτει κι άλλο ένα ερώτημα: «Ποιος τη χρησιμοποιεί;». Αν πρόκειται για σωφρονιστικούς υπαλλήλους τότε είναι προφανές ότι κάποιοι αποφάσισαν να βάλουν πισίνα στο χώρο τους για αναψυχή. Αν όμως γίνεται και κάτω από το τραπέζι χρήση από προνομιούχους κρατουμένους που έχουν τα χρήματα να πληρώσουν για ένα μπάνιο στο... resort τότε το πράγμα αλλάζει. Κάτι τέτοιο βέβαια, δηλαδή να λειτουργεί πισίνα στον Κορυδαλλό είναι μια εικόνα που έρχεται κατευθείαν από την Ελλάδα του παρελθόντος που ξεπέρασε πια με κάθε επισημότητα τα όρια της φαιδρότητας. Γι΄αυτό είναι καλύτερα για όλους μας να έχουν δίκιο οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που μιλούν για φθόνο και «ξεπεσμένη δημοσιογραφία»:
"Ούτε ένα κρατικό ευρώ"
«...Είναι να απορεί κανείς, με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η προσπάθειά μας να αναβαθμίσουμε τις συνθήκες κράτησης στο Ψυχιατρείο. Καλούμεθα να απολογηθούμε επειδή προσπαθήσαμε να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο, να πάμε, δηλαδή, κάποια βήματα μπροστά την κοινωνία των φυλακών, να μη βλέπουμε πλέον τους κρατουμένους σαν αριθμούς και να «δικαιολογείται» κάθε χρόνο συγκεκριμένος αριθμός αυτοκτονιών... Τι κάναμε εμείς; Ότι έκανε το κράτος, πριν από χρόνια, με τη ΜΟΜΑ, πριν παραδοθεί η χώρα στους «εθνικούς» εργολάβους και τα μεγαλοσυμφέροντα. Χωρίς να δαπανηθεί δεκάρα από τον κρατικό κορβανά, προσπαθούμε να αλλάξουμε τη φυλακή-κάτεργο, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τον κρατούμενο ως συνάνθρωπο και όχι ως υποπόδιο. Είναι λάθος αυτό; Αν είναι, να το πληρώσουμε. Αρνούμαστε όμως να δεχτούμε ότι οι φυλακές πρέπει να είναι ένας χώρος με σήμα κατατεθέν τα κάγκελα και μόνο αυτά. Φυσικά, δεν θα ασχοληθούμε με τα ψέματα των ρεπορτάζ, περί «αποδράσεων», περί «πισίνας» (η χρήση καθορίζει τον χώρο) και «νυχτερινής κολύμβησης» που υπαγόρευσαν κάποια υποκείμενα των μανδρών...
Ο μακαριστός Χριστόδουλος έλεγε ότι ο φθόνος είναι το εθνικό μας γνώρισμα. Δυστυχώς, είχε δίκιο, αλλά αν κάθε προσπάθεια να πάει ο καθένας μπροστά τον χώρο που υπηρετεί σταματούσε στον τοίχο του φθόνου, η χώρα θα είχε παραδοθεί σε ακόμα χειρότερα χέρια από αυτά των δανειστών της.
Δυστυχώς, αυτός ο χώρος, ψυχής και όχι αναψυχής, όπως προείπαμε, δεν είναι ακόμα προσβάσιμος στους κρατουμένους, ει μη μόνον οπτικώς. Βρίσκεται έμπροσθεν της εισόδου του καταστήματος και είναι απόλυτα οριοθετημένος με φράχτες. Παραπλεύρως από αυτόν διέρχονται η πάσης φύσεως επισκέπτες του καταστήματος , ιατροί, δικηγόροι, άλλοι επιστήμονες, παράγοντες της δημόσιας ζωής καθώς και οι συγγενείς των κρατουμένων.
Φιλοδοξία μας είναι όταν ολοκληρώσουμε την προσπάθειά μας με την προσθήκη μιας μικρογραφίας εκκλησίας, του Παρθενώνα, μιας «κούνιας» κι ενός «μύλου», να ζητήσουμε από το Υπ. Δικαιοσύνης και ελπίζουμε να το εγκρίνει, ο χώρος αυτός, να γίνει χώρος συνάντησης για τους κρατουμένους κυρίως του α’ και β’ ορόφου, όταν θα έχουν επισκεπτήριο με τα παιδιά τους, ηλικίας κάτω των 10 ετών.
Η μεγαλύτερη ανταμοιβή και έπαινος ήταν για μας τα λόγια ενός κρατουμένου, που μας είπε: «Σας ευχαριστώ γι αυτό που κάνατε. Είχα να ξυπνήσω με τη λαλιά του κόκορα, απ’ όταν ήμουνα παιδάκι».
Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, γνωρίζοντας ότι δεν θα εισπράξουμε επαίνους, άλλωστε, ότι καλό έγινε σ’ αυτή τη χώρα, έγινε πάντα με πόνο ψυχής και κόστος».
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου