Η ιστορία αυτή δεν είναι απλά γνωστή από το παλιό παιδικό παιχνίδι όπου το άνευ αξίας αντάλλαγμα που έδινε η μια ομάδα στην άλλη περιγράφονταν εν χορώ ως «βαρέλι δίχως πάτο». Πάει ακόμη βαθύτερα. Στις μυθολογικές παρακαταθήκες των προπάππων μας που, σε άλλη εκδοχή, μίλησαν για το ίδιο πρόβλημα με τον «Πίθο των Δαναΐδων». Που όντας χωρίς πυθμένα δεν γέμιζε με το νερό που οι καταδικασμένες Δαναΐδες κουβαλούσαν αενάως.
Στις μέρες μας ο χαρακτηρισμός αναβαθμίστηκε σε οικονομικό ορισμό υψηλής μάλιστα επιστημονικής αξίας. «Επιτέλους πρέπει να μπει πάτος στο βαρέλι» και το μεσοπρόθεσμο σχέδιο της προηγούμενης κυβέρνησης, κατά τον κ. Βενιζέλο αν θυμάμαι καλά, τοποθετούσε τον πολύτιμο αυτόν πάτο στο αδηφάγο βαρέλι της Ελληνικής οικονομίας. «Οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να ρίχνουν τις οικονομίες τους στο βαρέλι της Ελληνικής οικονομίας που δεν έχει πάτο» μας ενημέρωσε με οργίλο ύφος ο Γερμανός υπουργός κ. Σόϊμπλε.
Έτσι λοιπόν η έκφραση έγινε το απόλυτο in στις συζητήσεις όχι μόνον στα κανάλια όπου συνωστίζονται μονίμως ειδικοί και μη, αλλά και στους αναρίθμητους ανά την επικράτεια καφενέδες.
Το ενδιαφέρον με την αδυναμία επισκευής του βαρελιού δεν επικεντρώνεται πλέον στο ένα και συγκεκριμένο βαρέλι της Ελληνικής οικονομίας. Το βαρέλι αυτό πολλαπλασιάστηκε, κάτι σαν αμοιβάδα, και εμφανίστηκε παντού όπου υπάρχει ανάγκη να παρθούν μέτρα ή να συνομολογηθούν παρεμβάσεις με τον πάτο του να ορίζεται με αριθμητικά δεδομένα ή ακόμη και με ψυχικές αντοχές!
«Ο πάτος του βαρελιού στις απολύσεις των εργαζόμενων του δημοσίου δεν μπορεί να είναι πάνω από τις 150000 για τα επόμενα τρία χρόνια». «Ο πάτος του βαρελιού της αμοιβής ενός εργαζόμενου δεν μπορεί να είναι κάτω από τα 700 ευρώ». «Ο πάτος του βαρελιού για τις δαπάνες της δημόσιας υγείας πρέπει να είναι τα 2,3 δις. ευρώ». «Πρέπει να μπει πάτος στο βαρέλι της ανοχής των βίαιων διαδηλώσεων που προκαλούν καταστροφές» κτλ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με δεκάδες άπατα βαρέλια που η σημερινή συγκυρία έχει στοιβάξει μπρος στη συντεταγμένη, και όχι μόνον, πολιτεία που χρήζουν επισκευής. Θα μου πείτε τι το παράξενο ή ασυνήθιστο σε τέτοιους καιρούς; Τίποτα εκτός του ότι, παρά την κατανόηση για την ανάγκη της στεγανοποίησης του ενός εκ των ανοιγμάτων των αναρίθμητων «βαρελιών» της Ελληνικής πραγματικότητας, δεν κατορθώσαμε εμείς οι Έλληνες να συμφωνήσουμε, ούτε σε μια περίπτωση, για τις διαστάσεις, το βάθος ή την ποιότητα του αναγκαίου «πάτου»! Άτομα, οργανώσεις, κόμματα, συντεχνίες διαφωνούμε με ένταση που ξεπερνά, μερικές φορές τα εσκαμμένα, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες ημών και αλλότριων ότι οι πολίτες της χώρας αυτής αδυνατούν να συμφωνήσουν. Σε ότι πρέπει και επιβάλλεται να μπορούν. Συνεχίζοντας έτσι την, σχεδόν αταβιστική, συνήθεια να διαφωνούν επί παντός του επιστητού
Αποτέλεσμα βέβαια είναι οι αγωνίες μας για το αύριο να συνεχίζουν να γεμίζουν το άπατο βαρέλι του ζοφερού μέλλοντος μας. Δυστυχώς μάταια. Γιατί έχουμε μετατρέψει το σύνολο αυτού που μπορούμε να αποκαλούμε «πατρίδα» σ’ ένα τεράστιο «βαρέλι δίχως πάτο».
http://www.pressinaction.gr
Στις μέρες μας ο χαρακτηρισμός αναβαθμίστηκε σε οικονομικό ορισμό υψηλής μάλιστα επιστημονικής αξίας. «Επιτέλους πρέπει να μπει πάτος στο βαρέλι» και το μεσοπρόθεσμο σχέδιο της προηγούμενης κυβέρνησης, κατά τον κ. Βενιζέλο αν θυμάμαι καλά, τοποθετούσε τον πολύτιμο αυτόν πάτο στο αδηφάγο βαρέλι της Ελληνικής οικονομίας. «Οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να ρίχνουν τις οικονομίες τους στο βαρέλι της Ελληνικής οικονομίας που δεν έχει πάτο» μας ενημέρωσε με οργίλο ύφος ο Γερμανός υπουργός κ. Σόϊμπλε.
Έτσι λοιπόν η έκφραση έγινε το απόλυτο in στις συζητήσεις όχι μόνον στα κανάλια όπου συνωστίζονται μονίμως ειδικοί και μη, αλλά και στους αναρίθμητους ανά την επικράτεια καφενέδες.
Το ενδιαφέρον με την αδυναμία επισκευής του βαρελιού δεν επικεντρώνεται πλέον στο ένα και συγκεκριμένο βαρέλι της Ελληνικής οικονομίας. Το βαρέλι αυτό πολλαπλασιάστηκε, κάτι σαν αμοιβάδα, και εμφανίστηκε παντού όπου υπάρχει ανάγκη να παρθούν μέτρα ή να συνομολογηθούν παρεμβάσεις με τον πάτο του να ορίζεται με αριθμητικά δεδομένα ή ακόμη και με ψυχικές αντοχές!
«Ο πάτος του βαρελιού στις απολύσεις των εργαζόμενων του δημοσίου δεν μπορεί να είναι πάνω από τις 150000 για τα επόμενα τρία χρόνια». «Ο πάτος του βαρελιού της αμοιβής ενός εργαζόμενου δεν μπορεί να είναι κάτω από τα 700 ευρώ». «Ο πάτος του βαρελιού για τις δαπάνες της δημόσιας υγείας πρέπει να είναι τα 2,3 δις. ευρώ». «Πρέπει να μπει πάτος στο βαρέλι της ανοχής των βίαιων διαδηλώσεων που προκαλούν καταστροφές» κτλ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με δεκάδες άπατα βαρέλια που η σημερινή συγκυρία έχει στοιβάξει μπρος στη συντεταγμένη, και όχι μόνον, πολιτεία που χρήζουν επισκευής. Θα μου πείτε τι το παράξενο ή ασυνήθιστο σε τέτοιους καιρούς; Τίποτα εκτός του ότι, παρά την κατανόηση για την ανάγκη της στεγανοποίησης του ενός εκ των ανοιγμάτων των αναρίθμητων «βαρελιών» της Ελληνικής πραγματικότητας, δεν κατορθώσαμε εμείς οι Έλληνες να συμφωνήσουμε, ούτε σε μια περίπτωση, για τις διαστάσεις, το βάθος ή την ποιότητα του αναγκαίου «πάτου»! Άτομα, οργανώσεις, κόμματα, συντεχνίες διαφωνούμε με ένταση που ξεπερνά, μερικές φορές τα εσκαμμένα, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες ημών και αλλότριων ότι οι πολίτες της χώρας αυτής αδυνατούν να συμφωνήσουν. Σε ότι πρέπει και επιβάλλεται να μπορούν. Συνεχίζοντας έτσι την, σχεδόν αταβιστική, συνήθεια να διαφωνούν επί παντός του επιστητού
Αποτέλεσμα βέβαια είναι οι αγωνίες μας για το αύριο να συνεχίζουν να γεμίζουν το άπατο βαρέλι του ζοφερού μέλλοντος μας. Δυστυχώς μάταια. Γιατί έχουμε μετατρέψει το σύνολο αυτού που μπορούμε να αποκαλούμε «πατρίδα» σ’ ένα τεράστιο «βαρέλι δίχως πάτο».
http://www.pressinaction.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου