Και αν βυθίσουμε το στόλο, κυρία Μέρκελ;

Οι νικητές του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου είχαν επιβάλλει στη Γερμανία, μεταξύ των άλλων δυσβάστακτων όρων, και την παράδοση των πολεμικών πλοίων της. Οι Γερμανοί αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού, αντί να παραδώσουν το στόλο, τον βύθισαν ένα πρωί στη Βόρεια θάλασσα

. Η Γερμανία έχασε έκτοτε και το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Κέρδισε, όμως, στη συνέχεια τον πόλεμο της οικονομίας που την κατέστησε την ισχυρότερη δύναμη στην Ευρώπη. Στο μεσοδιάστημα, νικητές και ηττημένοι του Β΄Πολέμου, έδειχναν να έχουν διδαχθεί από τα λάθη. Ντε Γκωλ και Αντενάουερ πρωταγωνιστούν στη δημιουργία της βάσης της σημερινής ΕΕ , Κολ και Μιτεράν συνεννοούνται ώστε οι δαπάνες για την ενοποίηση της Γερμανίας να μην επιβαρύνουν την εικόνα της χώρας , η μεγάλη Ευρώπη των 25 και μετά των 27 προκύπτει και μέσα από την κοινή παραδοχή στην παλιά Ευρώπη ότι η ένταξη των πρώην ανατολικών χωρών και των νησιών της Μεσογείου δεν θα διευρύνει μόνο την ενιαία αγορά αλλά θα σταθεροποιήσει την ειρήνη και θα αυξήσει την κοινωνική συνοχή στην άλλοτε σπαρασσόμενη καρδιά του πολιτισμένου κόσμου.

Και μετά ήρθε η οικονομική κρίση. Και, ως δια μαγείας, τα διδάγματα της διαδρομής που μετρά εκατομμύρια νεκρούς εξαφανίστηκαν. Τη θέση τους πήρε η τιμωρητική λογική των απείθαρχων. Η Γερμανία της θέλησης και της οικονομικής ισχύος έφθασε να αγνοεί βασικές παραμέτρους που την οδήγησαν στην οικονομική κυριαρχία δια των εξαγωγών. Η Ελλάδα προσφέρθηκε στο “πείραμα” της νέας τάξης στην Ευρώπη. Έχοντας απωλέσει τον αυτοσεβασμό της ανέδειξε στην κορυφή της πολιτικής της ηγεσίας το Γιώργο Παπανδρέου που, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να αναδείξει τη χώρα που εκπροσωπούσε ως πρωταθλήτρια της διαφθοράς, της ανυπακοής και της σπατάλης των χρημάτων των άλλων. Το έργο τα είχε όλα : παραβάτη , τιμωρό και ηθικά διδάγματα για εκείνους που μπορεί να διανοηθούν να επαναλάβουν τις ελληνικές αμαρτίες.

Έτσι, άρχισε το μαρτύριο του Σισύφου για τον Έλληνα μισθωτό και συνταξιούχο. Όσες θυσίες και να κάνει για να ανεβάσει το βράχο στο βουνό, στο τέλος αυτό θα κατρακυλήσει στους πρόποδες. Πρωτίστως για το μαρτύριό του φταίει το γεγονός ότι κανένας δεν κάνει τον κόπο να γκρεμίσει το βουνό. Όμως, είναι φανερό ότι όταν ξεκίνησε το έργο του Μνημονίου, το βουνό ήταν εκεί.

Τώρα το μαρτύριο αποκτά και νέα πλοκή. Ο Σίσυφος καλείται να εξαθλιωθεί ανεξαρτήτως ηλικίας και κόπου. Οι νέοι για να πάψουν να είναι άνεργοι θα πρέπει να παίρνουν χαρτζιλίκι αντί για μισθό, οι μεγαλύτεροι ή θα είναι στο έλεος του ταμείου ανεργίας ή  θα αμείβονται με ποσό που θα τους  φθάνει μόνο  για το πρώτο δεκαήμερο του μήνα, ενώ οι απόμαχοι της ζωής θα καταδικασθούν να πεθάνουν με κομμένη τη σύνταξη και ψαλιδισμένη την αξιοπρέπεια που με κόπους δεκαετιών είχαν κερδίσει.

Οι εκπρόσωποι της τρόικας επιμένουν ότι άλλος δρόμος για την κάθαρση και, τελικά, για τη σωτηρία δεν υπάρχει. Το ίδιο λένε δημόσια και οι ηγέτες των ισχυρών της Ευρωζώνης, ακολουθώντας το ρυθμό που δίνει η Γερμανία. Η μια εκδοχή, η επικρατέστερη και αυτή που όλοι οι σώφρονες προκρίνουν , είναι να τα υποστούμε όλα και να περιμένουμε να βγει η συνταγή. Η άλλη είναι να βγούμε στο δρόμο με μια αφορμή που τώρα δεν μπορεί κανείς να φανταστεί, αλλά ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει με τόσες σπίθες στον αέρα, και να ενώσουμε τις φωνές μας διεκδικώντας το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Οι νικητές αυτού του πολέμου θα πρέπει, ίσως, να λάβουν υπόψη τους και τη δεύτερη. Διότι στην ιστορία υπάρχουν λαοί που βυθίζουν το στόλο αλλά δεν τον παραδίδουν μαζί με την αξιοπρέπειά τους. Άλλωστε, αιώνες πριν οι Αθηναίοι μετά την ήττα τους από τους Σπαρτιάτες στον Πελοπονησσικό Πόλεμο, γκρέμισαν οι ίδιοι τα τείχη τους υπό τους ήχους αυλών, για να μην επιτρέψουν στους νικητές να το κάνουν.

ΥΓ: Και επειδή όλο αυτό που μας συμβαίνει μας πνίγει ,ο Ελύτης που όπως μου θύμισε ένας καλός συνάδελφος στη Μαρία Νεφέλη μας προτρέπει: “Κάνε άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά…” Ας αναζητήσουμε τον τρόπο.