Η Ελλάδα πρέπει να οδηγηθεί σε πτώχευση χωρίς να θιγούν οι αγορές. Αυτό αποφάσισαν οι επίσημοι κύκλοι της ευρωζώνης σε άμεση συνεννόηση με τους μεγαλύτερους διεθνώς θεσμικούς επενδυτές και τις ευρωπαϊκές τράπεζες που κατέχουν τον κύριο όγκο ομολόγων του ελληνικού δημόσιου χρέους».
Αυτή ήταν η πρώτη παράγραφος του πρώτου κειμένου της αρθρογραφίας του Δημήτρη Καζάκη με την οποία το «Ποντίκι» από τον Μάρτη του 2010 προειδοποίησε για την επερχόμενη καταστροφή.
Τότε ο τίτλος εκείνου του άρθρου, «Διάσωση μέσω πτώχευσης», ίσως έμοιαζε υπερβολικός για μια χρονική στιγμή κατά την οποία οι περισσότεροι αμφέβαλλαν ακόμη και για το αν η Ελλάδα θα υπαχθεί στην επιτήρηση του ΔΝΤ.
Εκείνη την εποχή - θυμίζουμε: Μάρτιο του 2010 - ήταν ακόμη κοινή πεποίθηση πως οι θεσμικές προβλέψεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αποτελούσαν τη βάση της πολιτικής λειτουργίας της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως εκ τούτου πολλοί αναλυτές και πολιτικά πρόσωπα θεωρούσαν δημοσίως αδιανόητη αυτήν την προοπτική, παρ’ ότι τα μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν πάνω από την Ελλάδα, και το πολιτικό ρεπορτάζ πολλών ΜΜΕ γνώριζε από καιρό πως αυτή η προοπτική βρίσκεται «πολύ ψηλά» στις επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Πριν καν εκδηλωθεί το σοκ που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία οι αποφάσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου για την ανάθεση της κηδεμονίας της χώρας τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς επόπτες, ο Δημήτρης Κα-ζάκης σε εκείνο το πρώτο άρθρο διατύπωνε μια πρόβλεψη - εκτίμηση στην οποία ελάχιστοι έδιναν σημασία:
«Το κεντρικό ζητούμενο, το κλειδί του σχεδίου, είναι να περάσει ολόκληρη η δημοσιονομική διαχείριση της χώρας, και κατά συνέπεια ολόκληρη η χώρα, στον απόλυτο έλεγχο της επιτροπείας, δίχως να υπάρξουν σοβαρές αντιστάσεις ή αντιδράσεις».
Σήμερα, είκοσι μήνες αργότερα, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία βιώ-νει στην πλάτη της τις συνέπειες της υλοποίησης εκείνου του στόχου. Η Ελλάδα, καθώς θα βρίσκεται εκτός χρηματοπιστωτικών αγορών για την επόμενη δεκαετία, είναι κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των πιστωτών και των ελεγκτών τους.
Δεκάδες απεσταλμένοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καταλαμβάνουν κάθε ζωτικό τομέα της ελληνικής οικονομίας και διοίκησης, με επικεφαλής τον Γερμανό «τεχνοκράτη» Χορστ Ράιχενμπαχ, ο οποίος, εξοπλισμένος με εκτελεστικές εξουσίες, θα υποκαθιστά την κυβέρνηση. Μέσα από αυτήν τη λογική αντιλαμβάνεται κανείς και τον ρόλο μαριονέτας που καλείται να παίξει η σημερινή κυβέρνηση της χώρας υπό τον Λουκά Παπαδήμο.
Πολύ πριν φτάσουμε στο σημερινό χάος, τον Μάρτιο του 2010, και ενώ το σύνολο των ΜΜΕ καλλιεργούσε την ελπίδα ότι οι εταίροι θα δράσουν για τη σωτηρία της Ελλάδας, ο Δημήτρης Καζάκης έγραφε στο «Π» για τοσχέδιο της κατ’ ευφημισμόν διάσωσης της Ελλάδας. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από εκείνο το άρθρο:
«Διάσωση» με δάνεια
«Το σχέδιο “διάσωσης” συνολικά προβλέπει την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, με σκοπό όχι την παραγραφή έστω κάποιου μικρού τμήματός του, ώστε να ανασάνει κάπως η χώρα, αλλά τη μετάθεση των ημερομηνιών εξόφλησης ενός μέρους των ελληνικών ομολόγων. Προϋπόθεση της εφαρμογής του σχεδίου είναι η επιβολή ενός τόσο αυστηρού καθεστώτος εποπτείας και επιτήρησης το οποίο, όπως έγραψε η γαλλική “Liberation” την προηγούμενη εβδομάδα, “θα ήταν ανήκουστο στην Ευρώπη πριν από 25 χρόνια”.
Σύμφωνα με δηλώσεις ενός υψηλόβαθμου Ευρωπαίου διπλωμάτη που αναφέρει η ίδια εφημερίδα στις 25 Φεβρουαρίου, “η εμπράγματη νομική κηδεμονία της Ελλάδας που αποφάσισε το Eurogroup στις 15 Φεβρουαρίου είναι κάτι που δεν θα μπορούσε ούτε καν να φανταστεί κανείς μόλις λίγους μήνες πριν”. Και συνέχισε: “Δεν πρόκειται για μια απλή εφαρμογή των συνθηκών της Ε.Ε., πηγαίνει πολύ πιο πέρα... Πρόκειται για μια αλλαγή, δίχως να το λέμε, που θα επιβάλει στην πράξη μια αληθινή οικονομική διακυβέρνηση στη ζώνη του ευρώ”. Ο Ζοζέφ Ντολ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σε άρθρο του στη γαλλική “Le Figaro” στις 18 Φεβρουαρίου σχετικά με τα συμπεράσματα από την ελληνική κρίση, ξεκαθάριζε ότι τώρα πια “η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στη νομισματική διαχείριση, πρέπει επίσης να επεκταθεί σε ολόκληρη την οικονομική διοίκηση των κρατών που είναι μέλη”.
Και έκλεινε το άρθρο του γράφοντας: “Είναι δύσκολο να το πει ένας Γάλλος... (αλλά) τα κράτη δεν πρέπει πια να μείνουν προσκολλημένα στη δική τους επιφανειακή οικονομική κυριαρχία”, η οποία έτσι κι αλλιώς αποτελεί “ψευδές πρόσχημα”. Αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό περιεχόμενο του σχεδίου “διάσωσης” για την Ελλάδα, με βάση το οποίο ξηλώνεται επίσημα και το τελευταίο ίχνος εθνικής κυριαρχίας στον τομέα της οικονομίας.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ειδικής επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την οικονομική και πιστωτική κρίση Βολφ Κλιντς, στην Ελλάδα θα αποσταλεί “ύπατος αρμοστής” ή “κομισάριος οικονομικών” με εξουσίες ανάλογες με τους παλιούς αντιβασιλείς των βρετανικών αποικιών ή τους γκαουλάιτερ των γερμανικών προτεκτοράτων.
Σκοπός του είναι να εξασφαλίσει ότι οι Έλληνες θα τηρήσουν κατά γράμμα τους όρους του σχεδίου “διάσωσης”. Αυτός, μαζί με τους Ευρωπαίους επιτρόπους, θα αποφασίζει τι θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα, ερήμην των Ελλήνων. Όπως άλλωστε προβλέπεται και από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, την οποία υπερψήφισε το 2007 η ελληνική κυβέρνηση έχοντας τη συγκατάθεση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ».
Συμπέρασμα; Σε λίγες μέρες αποχαιρετάμε το καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία 2011 με την ευχή και την ελπίδα να μετατρέψουμε τη γνώση σε δύναμη προκειμένου να σταματήσουμε τον εφιάλτη που μας ετοιμάζουν για το επερχόμενο 2012...
http://topontiki.gr
Αυτή ήταν η πρώτη παράγραφος του πρώτου κειμένου της αρθρογραφίας του Δημήτρη Καζάκη με την οποία το «Ποντίκι» από τον Μάρτη του 2010 προειδοποίησε για την επερχόμενη καταστροφή.
Τότε ο τίτλος εκείνου του άρθρου, «Διάσωση μέσω πτώχευσης», ίσως έμοιαζε υπερβολικός για μια χρονική στιγμή κατά την οποία οι περισσότεροι αμφέβαλλαν ακόμη και για το αν η Ελλάδα θα υπαχθεί στην επιτήρηση του ΔΝΤ.
Εκείνη την εποχή - θυμίζουμε: Μάρτιο του 2010 - ήταν ακόμη κοινή πεποίθηση πως οι θεσμικές προβλέψεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αποτελούσαν τη βάση της πολιτικής λειτουργίας της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως εκ τούτου πολλοί αναλυτές και πολιτικά πρόσωπα θεωρούσαν δημοσίως αδιανόητη αυτήν την προοπτική, παρ’ ότι τα μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν πάνω από την Ελλάδα, και το πολιτικό ρεπορτάζ πολλών ΜΜΕ γνώριζε από καιρό πως αυτή η προοπτική βρίσκεται «πολύ ψηλά» στις επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Πριν καν εκδηλωθεί το σοκ που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία οι αποφάσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου για την ανάθεση της κηδεμονίας της χώρας τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς επόπτες, ο Δημήτρης Κα-ζάκης σε εκείνο το πρώτο άρθρο διατύπωνε μια πρόβλεψη - εκτίμηση στην οποία ελάχιστοι έδιναν σημασία:
«Το κεντρικό ζητούμενο, το κλειδί του σχεδίου, είναι να περάσει ολόκληρη η δημοσιονομική διαχείριση της χώρας, και κατά συνέπεια ολόκληρη η χώρα, στον απόλυτο έλεγχο της επιτροπείας, δίχως να υπάρξουν σοβαρές αντιστάσεις ή αντιδράσεις».
Σήμερα, είκοσι μήνες αργότερα, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία βιώ-νει στην πλάτη της τις συνέπειες της υλοποίησης εκείνου του στόχου. Η Ελλάδα, καθώς θα βρίσκεται εκτός χρηματοπιστωτικών αγορών για την επόμενη δεκαετία, είναι κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των πιστωτών και των ελεγκτών τους.
Δεκάδες απεσταλμένοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καταλαμβάνουν κάθε ζωτικό τομέα της ελληνικής οικονομίας και διοίκησης, με επικεφαλής τον Γερμανό «τεχνοκράτη» Χορστ Ράιχενμπαχ, ο οποίος, εξοπλισμένος με εκτελεστικές εξουσίες, θα υποκαθιστά την κυβέρνηση. Μέσα από αυτήν τη λογική αντιλαμβάνεται κανείς και τον ρόλο μαριονέτας που καλείται να παίξει η σημερινή κυβέρνηση της χώρας υπό τον Λουκά Παπαδήμο.
Πολύ πριν φτάσουμε στο σημερινό χάος, τον Μάρτιο του 2010, και ενώ το σύνολο των ΜΜΕ καλλιεργούσε την ελπίδα ότι οι εταίροι θα δράσουν για τη σωτηρία της Ελλάδας, ο Δημήτρης Καζάκης έγραφε στο «Π» για τοσχέδιο της κατ’ ευφημισμόν διάσωσης της Ελλάδας. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από εκείνο το άρθρο:
«Διάσωση» με δάνεια
«Το σχέδιο “διάσωσης” συνολικά προβλέπει την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, με σκοπό όχι την παραγραφή έστω κάποιου μικρού τμήματός του, ώστε να ανασάνει κάπως η χώρα, αλλά τη μετάθεση των ημερομηνιών εξόφλησης ενός μέρους των ελληνικών ομολόγων. Προϋπόθεση της εφαρμογής του σχεδίου είναι η επιβολή ενός τόσο αυστηρού καθεστώτος εποπτείας και επιτήρησης το οποίο, όπως έγραψε η γαλλική “Liberation” την προηγούμενη εβδομάδα, “θα ήταν ανήκουστο στην Ευρώπη πριν από 25 χρόνια”.
Σύμφωνα με δηλώσεις ενός υψηλόβαθμου Ευρωπαίου διπλωμάτη που αναφέρει η ίδια εφημερίδα στις 25 Φεβρουαρίου, “η εμπράγματη νομική κηδεμονία της Ελλάδας που αποφάσισε το Eurogroup στις 15 Φεβρουαρίου είναι κάτι που δεν θα μπορούσε ούτε καν να φανταστεί κανείς μόλις λίγους μήνες πριν”. Και συνέχισε: “Δεν πρόκειται για μια απλή εφαρμογή των συνθηκών της Ε.Ε., πηγαίνει πολύ πιο πέρα... Πρόκειται για μια αλλαγή, δίχως να το λέμε, που θα επιβάλει στην πράξη μια αληθινή οικονομική διακυβέρνηση στη ζώνη του ευρώ”. Ο Ζοζέφ Ντολ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σε άρθρο του στη γαλλική “Le Figaro” στις 18 Φεβρουαρίου σχετικά με τα συμπεράσματα από την ελληνική κρίση, ξεκαθάριζε ότι τώρα πια “η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στη νομισματική διαχείριση, πρέπει επίσης να επεκταθεί σε ολόκληρη την οικονομική διοίκηση των κρατών που είναι μέλη”.
Και έκλεινε το άρθρο του γράφοντας: “Είναι δύσκολο να το πει ένας Γάλλος... (αλλά) τα κράτη δεν πρέπει πια να μείνουν προσκολλημένα στη δική τους επιφανειακή οικονομική κυριαρχία”, η οποία έτσι κι αλλιώς αποτελεί “ψευδές πρόσχημα”. Αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό περιεχόμενο του σχεδίου “διάσωσης” για την Ελλάδα, με βάση το οποίο ξηλώνεται επίσημα και το τελευταίο ίχνος εθνικής κυριαρχίας στον τομέα της οικονομίας.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ειδικής επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την οικονομική και πιστωτική κρίση Βολφ Κλιντς, στην Ελλάδα θα αποσταλεί “ύπατος αρμοστής” ή “κομισάριος οικονομικών” με εξουσίες ανάλογες με τους παλιούς αντιβασιλείς των βρετανικών αποικιών ή τους γκαουλάιτερ των γερμανικών προτεκτοράτων.
Σκοπός του είναι να εξασφαλίσει ότι οι Έλληνες θα τηρήσουν κατά γράμμα τους όρους του σχεδίου “διάσωσης”. Αυτός, μαζί με τους Ευρωπαίους επιτρόπους, θα αποφασίζει τι θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα, ερήμην των Ελλήνων. Όπως άλλωστε προβλέπεται και από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, την οποία υπερψήφισε το 2007 η ελληνική κυβέρνηση έχοντας τη συγκατάθεση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ».
Συμπέρασμα; Σε λίγες μέρες αποχαιρετάμε το καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία 2011 με την ευχή και την ελπίδα να μετατρέψουμε τη γνώση σε δύναμη προκειμένου να σταματήσουμε τον εφιάλτη που μας ετοιμάζουν για το επερχόμενο 2012...
http://topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου