Τελικά με έχουν πείσει. Δε μπορεί να είμαι ουδέτερος στο εθιμικό παιχνίδι αυτής της χώρας όπου κάποιοι λατρεύουν να σκέφτονται με όρους άσπρου – μαύρου. «Αν δεν είσαι μαζί μας είσαι με τους εχθρούς μας».
Ο Μπους ο νεότερος ήταν σαφής. Οι δυνάμεις του εχθρού καραδοκούν. Δε μπορεί. Η πατρίδα (όχι απαραίτητα οι πατριώτες), κινδυνεύει. Από τους βάρβαρους. Μάλιστα. Που διαχρονικά έχουν ονοματιστεί με άπειρα ονόματα. Δεν είναι απαραίτητο να ταξιδέψει κανείς σε βάθος χρόνου. Ποιος ο λόγος για ένα τόσο κουραστικό ταξίδι; Μια βόλτα στην εγγύς ιστορία αρκεί. Ήταν οι εβραίοι, ήταν οι άθεοι κομουνιστές, ήταν οι φασίστες, ήταν οι Αμερικάνοι τώρα είναι οι Γερμανοί. Και μη μου πείτε οι Τροϊκανοί. Αυτοί είναι απλά ενεργούμενα. Εργαλεία για την ξεθεμελίωση αυτού του έθνους, του υπερήφανου και ανάδελφου.
Ο λατρεμένος μανιχαϊσμός δεν έπαψε ποτέ να είναι in. Τόσο βολικός όσο και λυτρωτικός.
Ιδιαίτερα στην «σύνθετη» προβληματική πολλών από τους ταγούς της δικής μας διανόησης.
Που καλλιεργούν ένα ξεσηκωτικό πατριωτισμό που θα πνίξει «το τέρας του ΔΝΤ και των άλλων » στη θάλασσα της λαϊκής αγανάκτησης. Αυτό που μας επιβλήθηκε για να μας ντρεσάρει στο πώς να καθόμαστε ήσυχα στο πάτωμα της υπακοής. Που χρησιμοποιεί, για να κάνει εύκολη τη δουλειά του, το μαστίγιο της πτώχευσης και το καρότο των πακέτων στήριξης. Γιατί μας έπεισε ότι πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι με τους δικούς του όρους αποκοιμίζοντας μας με νανουρίσματα αλλοτριωτικής δυνατότητας.
«Όλοι μαζί τα φάγαμε, κι αν όχι απολύτως, η ευθύνη για το φαγοπότι βαραίνει σε όλους», λένε οι διαλλακτικότεροι από τους Κουίσλιγκ.
«Μήπως δεν τρέξαμε στο χρηματιστήριο να φυσήξουμε κι εμείς λίγο τη φούσκα πριν σκάσει;» «Και αν δεν κερδίσαμε από την κίβδηλη δόξα των ολυμπιακών αγώνων δεν κατακεραυνώσαμε τους λίγους απάτριδες που τόλμησαν να αρθρώσουν αντίθετο λόγο;».
«Ωραία δεν ψηφίσαμε μαζί με τους εκλεκτούς μας της βουλής τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, όμως ποιοι ήταν εκείνοι που συνωθούνταν στους προθάλαμους των γραφείων τους για να εισπράξουν την ανοχή στην ενοχή τους;». «Και, εντάξει, δε δηλώναμε ψίχουλα στην εφορία στέλνοντας τα εκατομμύρια μας στην Ελβετία, αλλά δεν συμψηφίζαμε την αφασία μας με την έκπτωση που μας έκανε ο υδραυλικός δεχόμενοι να μην κόψει απόδειξη;»
«Ποιος από τους ευαίσθητους ή μη πατριώτες αγόρασε το τριαράκι του (ή τη βίλα του), πληρώνοντας στην εφορία το πραγματικό τίμημα της συναλλαγής και όχι το υποχρεωτικό της αντικειμενικής αξίας;» «Πόσοι από τους αγανακτισμένους μικρομεσαίους που διακρίνονται στο εθνικό σπορ του μουντζώματος δεν κερδοσκόπησε από τις εργολαβίες, δεν πλήρωσε με «μαύρα» και δεν εκμεταλλεύτηκε με άλλους τρόπους εργαζόμενους στη βιοτεχνία του, δεν έθαψε πέτρες αντί για την παραγωγή του στις χωματερές συμμετέχοντας στο πλιάτσικο του, άθλιου κατά τα άλλα , κράτους;»
Γιατί βλέπεις το κράτος ήταν πάντα έξω από μας. Αν όχι εχθρικό αλλά πάντως ξένο και απόμακρο.
Βεβαίως, θα μου πείτε, αυτή η διάχυση της ευθύνης, αυτή η επιδίωξη της συλλογικής ενοχής από κάποιους είναι εκ του πονηρού. Γιατί στοχεύει στην εξαφάνιση της.
«Όλοι υπεύθυνοι κανένας υπεύθυνος!». Μπορεί να είναι κι έτσι.
Όμως το παραμύθι του αγαθού και αιώνιου θύματος Έλληνα που οι συνθήκες των καιρών, (παγκοσμιοποίηση, χρηματιστικός καπιταλισμός, χειραγώγηση των κυβερνήσεων από τις αγορές και άλλα, πιθανόν, πραγματικά), χειραγώγησαν, δε με ικανοποιεί. Δεν το αγοράζω. Φτάνει πια με το «πάντα οι άλλοι φταίνε». Δεν μπορώ να καταλήξω στο «όπερ έδει δείξε» με μια απλή προσθαφαίρεση».
Στους σύνθετους καιρούς που ζούμε επιβάλλεται τόσο οι αναλύσεις των προβλημάτων όσο και οι προτεινόμενες λύσεις να είναι σύνθετες.
Και όταν αυτές δεν δίνονται από τους ταχυδακτυλουργούς, (οι μάγοι μας τελειώσανε), των ηγεσιών της χώρας μου (τρομάρα τους), τότε είμαι πρόθυμος να ακούσω την άποψη αυτών που, εκ των πραγμάτων, ξέρουν. Με την προϋπόθεση ότι ετοιμάζονται, με σοβαρή δουλειά οι, όποιες, δικές μας εναλλακτικές λύσεις. Που πρέπει να είναι πειστικές και δίκαιες για όλους. Και που δεν εξαντλούνται να «διορθώσουν» τα προκάτ πακέτα που μας δίνονται και που συχνά αποδεικνύονται ατελέσφορα.
Αυτά, και ας με λένε εθελόδουλο.
pressinaction.gr
Ο λατρεμένος μανιχαϊσμός δεν έπαψε ποτέ να είναι in. Τόσο βολικός όσο και λυτρωτικός.
Ιδιαίτερα στην «σύνθετη» προβληματική πολλών από τους ταγούς της δικής μας διανόησης.
Που καλλιεργούν ένα ξεσηκωτικό πατριωτισμό που θα πνίξει «το τέρας του ΔΝΤ και των άλλων » στη θάλασσα της λαϊκής αγανάκτησης. Αυτό που μας επιβλήθηκε για να μας ντρεσάρει στο πώς να καθόμαστε ήσυχα στο πάτωμα της υπακοής. Που χρησιμοποιεί, για να κάνει εύκολη τη δουλειά του, το μαστίγιο της πτώχευσης και το καρότο των πακέτων στήριξης. Γιατί μας έπεισε ότι πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι με τους δικούς του όρους αποκοιμίζοντας μας με νανουρίσματα αλλοτριωτικής δυνατότητας.
«Όλοι μαζί τα φάγαμε, κι αν όχι απολύτως, η ευθύνη για το φαγοπότι βαραίνει σε όλους», λένε οι διαλλακτικότεροι από τους Κουίσλιγκ.
«Μήπως δεν τρέξαμε στο χρηματιστήριο να φυσήξουμε κι εμείς λίγο τη φούσκα πριν σκάσει;» «Και αν δεν κερδίσαμε από την κίβδηλη δόξα των ολυμπιακών αγώνων δεν κατακεραυνώσαμε τους λίγους απάτριδες που τόλμησαν να αρθρώσουν αντίθετο λόγο;».
«Ωραία δεν ψηφίσαμε μαζί με τους εκλεκτούς μας της βουλής τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, όμως ποιοι ήταν εκείνοι που συνωθούνταν στους προθάλαμους των γραφείων τους για να εισπράξουν την ανοχή στην ενοχή τους;». «Και, εντάξει, δε δηλώναμε ψίχουλα στην εφορία στέλνοντας τα εκατομμύρια μας στην Ελβετία, αλλά δεν συμψηφίζαμε την αφασία μας με την έκπτωση που μας έκανε ο υδραυλικός δεχόμενοι να μην κόψει απόδειξη;»
«Ποιος από τους ευαίσθητους ή μη πατριώτες αγόρασε το τριαράκι του (ή τη βίλα του), πληρώνοντας στην εφορία το πραγματικό τίμημα της συναλλαγής και όχι το υποχρεωτικό της αντικειμενικής αξίας;» «Πόσοι από τους αγανακτισμένους μικρομεσαίους που διακρίνονται στο εθνικό σπορ του μουντζώματος δεν κερδοσκόπησε από τις εργολαβίες, δεν πλήρωσε με «μαύρα» και δεν εκμεταλλεύτηκε με άλλους τρόπους εργαζόμενους στη βιοτεχνία του, δεν έθαψε πέτρες αντί για την παραγωγή του στις χωματερές συμμετέχοντας στο πλιάτσικο του, άθλιου κατά τα άλλα , κράτους;»
Γιατί βλέπεις το κράτος ήταν πάντα έξω από μας. Αν όχι εχθρικό αλλά πάντως ξένο και απόμακρο.
Βεβαίως, θα μου πείτε, αυτή η διάχυση της ευθύνης, αυτή η επιδίωξη της συλλογικής ενοχής από κάποιους είναι εκ του πονηρού. Γιατί στοχεύει στην εξαφάνιση της.
«Όλοι υπεύθυνοι κανένας υπεύθυνος!». Μπορεί να είναι κι έτσι.
Όμως το παραμύθι του αγαθού και αιώνιου θύματος Έλληνα που οι συνθήκες των καιρών, (παγκοσμιοποίηση, χρηματιστικός καπιταλισμός, χειραγώγηση των κυβερνήσεων από τις αγορές και άλλα, πιθανόν, πραγματικά), χειραγώγησαν, δε με ικανοποιεί. Δεν το αγοράζω. Φτάνει πια με το «πάντα οι άλλοι φταίνε». Δεν μπορώ να καταλήξω στο «όπερ έδει δείξε» με μια απλή προσθαφαίρεση».
Στους σύνθετους καιρούς που ζούμε επιβάλλεται τόσο οι αναλύσεις των προβλημάτων όσο και οι προτεινόμενες λύσεις να είναι σύνθετες.
Και όταν αυτές δεν δίνονται από τους ταχυδακτυλουργούς, (οι μάγοι μας τελειώσανε), των ηγεσιών της χώρας μου (τρομάρα τους), τότε είμαι πρόθυμος να ακούσω την άποψη αυτών που, εκ των πραγμάτων, ξέρουν. Με την προϋπόθεση ότι ετοιμάζονται, με σοβαρή δουλειά οι, όποιες, δικές μας εναλλακτικές λύσεις. Που πρέπει να είναι πειστικές και δίκαιες για όλους. Και που δεν εξαντλούνται να «διορθώσουν» τα προκάτ πακέτα που μας δίνονται και που συχνά αποδεικνύονται ατελέσφορα.
Αυτά, και ας με λένε εθελόδουλο.
pressinaction.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου