Μπορεί να μην «επτωχεύσαμεν» (ακόμη) αλλά σίγουρα φτωχύναμε...

Τελικά δε χάσαμε μόνο τη μπάλα. Χάσαμε και την έννοια των λέξεων.
Κάνουμε, λέει, αγώνα για να αποφύγουμε την «πτώχευση». Εγώ όμως έχω, πλέον, την πεποίθηση ότι είμαι φτωχός! Και μαζί μου εκατομμύρια Έλληνες.  Άρα;

Εκτός κι αν οι φτωχοί Έλληνες δεν συνιστούν, στο σύνολο τους, «πτωχή» Ελλάδα!
Θα μου πείτε ότι οι ειδήμονες, στην περίπτωση μας οι οικονομολόγοι απανταχού της γης, άλλα λένε. Το αν εμένα μου ‘ρχετε στο στόμα «οι τύποι αυτοί να παν να γ..    , γιατρευτούν» ήθελα να πω από την ανήκεστο του ξερόλα που ταλανίζει εαυτούς και αλλήλους τα τελευταία χρόνια, θα μου λέγατε ότι λαϊκίζω, ότι ενσωματώθηκα στον εσμό των καφενείων της επικράτειας και άλλα τέτοια γλαφυρά.
Όμως, αλήθεια σας λέω, έχω φτάσει στα όρια μου.
Όχι ότι έχω να προτείνω κάτι για να αντιστραφεί το ρέμα, αυτό «δε γυρίζει πίσω» που έλεγε και ο μέγιστος των δημαγωγών της πρόσφατης ιστορίας μας.
Ούτε και κάποιος από την πλέμπα του πολιτικού προσωπικού της χώρας μου ακούγεται σαν σοβαρή εναλλακτική πρόταση.
Δυστυχώς οι πολιτικοί περί άλλα τυρβάζουν, είτε αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, (η ερώτηση μου πάντα παραμένει αν είναι στα αριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας) είτε, ακόμη χειρότερα, αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι δημοκράτες, τρομάρα τους!
Από την αρχή της «περιπέτειας» της χώρας μας με βασάνιζαν δύο απορίες.
Είναι η πρόταση της θεραπείας της κρίσης μέσω των συνταγών της Τρόικας (το  κεφαλαίο για να υπογραμμιστεί η δύναμη και το «κύρος» των «ειδικών» από την Εσπερία), που εγγυάται την ίαση του ημιθανούς κράτους μέσω των διαρθρωτικών αλλαγών και του δημοσιονομικού ελέγχου, ή μήπως οδηγεί με βεβαιότητα στον πιθανολογούμενο θάνατο;
Και αν όχι, πια είναι η εναλλακτική δυνατότητα που θα έπρεπε να υιοθετηθεί από την πολιτεία και από εμάς όλους έτσι ώστε να ξεπεραστεί το υπαρκτό αδιέξοδο;
Ξεκινώντας από το δεύτερο σύντομα διαπίστωσα ότι η σύγχυση και η αερολογία ήταν περισσότερο από δεδομένη.
Αν εξαιρεθεί η μεταφυσική πίστη του ΚΚΕ ότι όλα θα άλλαζαν ως δια μαγείας αν επανερχόμασταν στον, αλήστου μνήμης, υπαρκτό και αποτυχημένο απολύτως, σοσιαλισμού, (όλες οι «θρησκείες» εξ άλλου προσβλέπουν στο άπειρο καθώς δεν μπορούν να δουν την ορατή πραγματικότητα), οι άλλοι τι μου λένε;
Να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη και να:
·Αρνηθούμε να πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε χωρίς ταυτόχρονα να πτωχεύσουμε!
·Να επαναδιαπραγματευθούμε το ύψος του χρέους και να διαγράψουμε ετσιθελικά το μεγαλύτερο μέρος του καθώς «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί».
·Να κάνουμε μια νέα συμφωνία με τους δανειστές μας πετυχαίνοντας νέους όρους καθώς οι παλιοί ήταν αποικιακού χαρακτήρα αλλά και να διασφαλίσουμε τη συνέχεια του δανεισμού μας με τους όρους αυτούς.
·Να εφαρμόσουμε επιλεκτικά τους όρους της συμφωνίας με ριζικές όμως αλλαγές στους τομείς των εσόδων (φόρων), της κοινωνικής συναίνεσης και των μεταρρυθμίσεων, (με δεδομένη όμως την άποψη των Νεοελλήνων που εγκρίνουν, βεβαίως, κάθε μεταρρύθμιση αρκεί να αφορά … τους άλλους!).
·Να δοθεί κυρίαρχη έμφαση στην ανάπτυξη. (Χωρίς να μου δώσουν όμως να καταλάβω πως το αυτονόητο της ανάπτυξης μπορεί να προηγηθεί των μεταρρυθμίσεων της διοίκησης του κράτους και της διασφάλισης των, προς επένδυση, εσόδων).
·Να φύγουμε από την Ε.Ε. και να εγκαταλείψουμε το ευρώ!  Πρόταση ελάχιστα σοβαρή και, αποδεδειγμένα, περιθωριακή και αναξιόπιστη.
Πλήρης σύγχυση λοιπόν και αμηχανία. Και καπάκι σε όλα αυτά το μέγιστο ερώτημα που προκύπτει από την αποτυχία της, όποιας, πολιτικής εφαρμόστηκε μέχρι τώρα.
Φταίει, τελικά η εφαρμογή των μέτρων που μας προτάθηκαν ή φταίει η αδυναμία, η αδιαφορία, και η ανικανότητα να εφαρμοστούν τα μέτρα αυτά; Και αν ισχύει ένα από αυτά ή και όλα μαζί τότε ποιος διάολος είναι ικανός να μας βγάλει από το τούνελ που η μαυρίλα του έχει εισχωρήσει και στην ψυχή μας;
Πόσο φτωχότεροι θα γίνουμε στο ενδεχόμενο μιας «πτώχευσης»;
Ως πότε ο μπαμπούλας του «λύκος στα πρόβατα» θα μπορεί να μας τρομοκρατεί και να υπαγορεύει τις αντιδράσεις μας;
Δε ξέρω εσείς αλλά εγώ έχω φτάσει στα όρια μου.
Κανείς, το λέω μετά λόγου γνώσεως, πραγματικά ΚΑΝΕΙΣ από το υπάρχων πολιτικό προσωπικό, δε μου φαίνεται ικανός να βάλει «πάτο στο βαρέλι» της ψυχικής μου αντοχής που συνεχίζει να αδειάζει.
Ούτε πιστεύω ότι αν «φύγουν όλοι» θα εμφανιστεί ο «άλλος» ως από μηχανής θεός που θα δώσει λύση στο παιζόμενο δράμα. Το πολύ-πολύ να φοράει στολή και γαλόνια σαν φάντασμα της προ-μεταπολιτευτικής εποχής. Ανατριχίλα και τρόμος!!
Και αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε τι;
Μακάρι να ήξερα. Για να κοιμάμαι, επί τέλους, ήρεμα χωρίς να με βασανίζουν εφιάλτες.
Ίσως, λέω ίσως, οι τεχνοκράτες της Αλλοδαπής που κατέκλυσαν τη διοίκηση του ανήμπορου κράτους μπορέσουν να κάνουν κάτι. Σπάζοντας τις αγκυλώσεις των τόσων κατεστημένων μισού αιώνα. Μακάρι!
Γιατί οι «βάρβαροι» είναι η μόνη λύση που μας απέμεινε.