Ρομά: τα μαύρα πρόβατα της Ευρώπης

 Ωραία τους απέλασε. Ο Σαρκοζί τους Ρομά, εννοώ. Και τι κατάλαβε; Θα ξαναγυρίσουν εκεί ή κάπου αλλού, πιθανόν μάλιστα κάποιοι να έρθουν και προς τα εδώ για να προστεθούν στους μπόλικους κατατρεγμένους που (φυτο)ζωούν στα μέρη μας.

Ομως η Ευρώπη είναι και δική τους γη αφού οι Ρομά (με άλλα λόγια οι Ευρωπαίοι τσιγγάνοι) ζουν σχεδόν σε όλες τις χώρες εδώ και αιώνες (από το 1000μ.Χ. λέει η ιστορία). Τους διώχνει λοιπόν ο Σαρκοζί για να πάνε που; Και γιατί; Ναι καλά.

Είναι ανένταχτοι, δεν πληρώνουν φόρους, δεν πλένονται, τα κάνουν όπου βρουν και στους καταυλισμούς τους ανθίζει η εγκληματικότητα. Μα η εγκληματικότητα ανθίζει όπου υπάρχει φτώχεια και σκληρή ζωή, άρα και στους καταυλισμούς, είναι αυτονόητο.

Από την άλλη ας μην ξεχνάμε ότι οι τσιγγάνοι αποτελούν ίσως την πιο αδικημένη μειονότητα στην Ευρώπη.Νομάδες από πεποίθηση, οι Ρομά της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας, της Βουλγαρίας και της Ελλάδας είναι ευάλωτοι σε θέματα ρατσισμού και προκατάληψης αφού αρνούνται να συμμορφωθούν με τους νόμους.

Ετσι πολύ εύκολα γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Και να τώρα πάλι που οι Ρομά γίνονται τα μαύρα πρόβατα μιας κοινωνίας που νοσεί.

Δεν ξέρω πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Σίγουρα είναι υπαρκτό όμως άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι με ακραίες συμπεριφορές κανένα πρόβλημα δεν λύνεται.

Καθώς διάβαζα τα νέα για τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει αυτό το καλοκαίρι στην Ευρώπη δυο στιγμιότυπα μου ήρθαν στο μυαλό. Το πρώτο ήταν τότε που είδα τον βασιλιά τον Γερμανών Ρομά και θαμπώθηκα.

Κατέφθασε στο νεκροταφείο του Ντίσελντορφ –όπου εμείς πέντε έξι έλληνες φοιτητές μόλις είχαμε θάψει ένα φίλο μας- με χρυσή Ρολς Ρόις, χρυσοκέντητο κοστούμι, το στήθος και τα δάχτυλα τίγκα στο λαμπερό χρυσάφι -αναρωτιόμουν πώς το σήκωνε τόσο βάρος ο άνθρωπος- και από πίσω οι δικοί του να ακολουθούν μέσα σε ασημένιες μερσεντές. Μείναμε στην άκρη και τους χαζεύαμε. «Τι δουλειά κάνουν» ρώτησα ένα φίλο μου που ζούσε χρόνια στην πόλη. «Πουλάνε χαλιά πόρτα πόρτα» μου απάντησε.

Καμμιά δεκαριά χρόνια αργότερα πέρασα από τη Λάρισα από τη γειτονιά των τσιγγάνων για να αγοράσω μια σαρακατσάνικη κασέλα (όλοι σχεδόν εκεί είναι νοικοκυραίοι και παλιατζήδες). Πήγα συστημένη σε μια οικογένεια.

Ο πατέρας μίλαγε άψογα ελληνικά δεν τον ξεχώριζες. Με το γιο του όμως μετά βίας μπορούσα να συνεννοηθώ. Ρώτησα λοιπόν τον πατέρα γιατί συμβαίνει αυτό.

«Εμείς οι μεγάλοι κάναμε ότι μπορούσαμε για να ενταχθούμε στην ελληνική κοινωνία, μου είπε ο άνθρωπος, μάθαμε καλά και τη γλώσσα για να μην ξεχωρίζουμε από σας, οι κυβερνήσεις όμως μας κορόϊδεψαν και μας εκμεταλλεύτηκαν, γιαυτό τώρα τα παιδιά μας αντιδρούν. Έχουν πολύ θυμό μέσα τους, δεν πάνε και στο σχολείο, απομονώθηκαν.»